Felix qui potuit rerum cognóscere causas

 

 "Life sucks" she said in her drunken haze.

"You think?". He was laying on the disarrayed bedspred starring with closed eyes at the yellow ceiling.

 The music from the hall was gradually getting louder, yet still she couldn't tell which song was playing. She had drunk enough for that night although she was feeling only slightly dizzy.

"You know what I've realized? Only thing that's worth it is to love someone and to feel like you are loved. And you are indeed lucky because you have a girl out there that loves you." Those were her words, among other things she mumbled without giving much matter to what they were, she only was aware of the fact that those words where coming out of her mouth.

" Do you think she even realizes that though?". Now his eyes were open and in fact starring at the yellow ceiling in a thoughtfull gaze.

" Does it really matter that much? I mean, is it really that important to be loved back? Is it not enough that you are IN LOVE ? 

I miss being in love. "

"There is someone out there that is ready to love you, you know."

"Is there?". She laughed at the naivety of this somewhat cliché sentence.

As if the music had silenced and as if nothing was stirring they both sat there, in the same room but lost in different thoughts. The unkindness of loneliness that was, combined with the torment of an inglorious love.

erin k. 2011

flow

 I am in love. In love with this incredible line of scarves by Cristian Zuzunaga. The dominant motif on Zuzunaga's creations is the pixel combined with numerous vibrat colours. As the Spanish designer quotes "The pixel for me is a medium which allows me to explore our relationship with our environment, either via textiles or objects."

 But scarves are not all he does. He has been working for somewhat a couple of years in the field of design in collaboration with famous companies such as Kvadrat, Ligne Roset, Christophe Delcourt and the Tate Gallery. The prints he uses on the textiles for his impressive furniture and clothing designs are actually overly zoomed photographs untill the pixels are distinct and properly sized. To me it is such an innovative idea and the way he uses pixels as "metaphors which allows to explore, visualise, perceive and feel things" is simply ingenious. Cristian Zuzunaga is without a doubt my favorite person of the day and I am seriously considering of buying one or two scarves! For more information and colour visit www.zuzunaga.com.

ριζοβούνι

[...υπακοή ή μοναξιά;
Είσαι παγιδευμένος ανάμεσα σ' αυτό που πρέπει να είσαι
Και στο να μην είσαι τίποτα για κανέναν.
Κι από τη στιγμή αυτή...
Θα μπορέσεις να είσαι,
όμως, μονάχα μόνος, και μόνο για εσένα. ]
Χ. Μπουκάι, Να σου πω μια ιστορία

no more dreaming like a girl so in love with the wrong world

12:40 πμ 01.01.2011

Πού ήσουν όταν σβήσανε τα φώτα?
Ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν σε ξέρουν? Μόνος σε ενα άδειο σπίτι?
Μόλις πήγες για ύπνο, αφού ήπιες μόνος σου ένα ολόκληρο μπουκάλι σαμπάνια τσουγκρίζοντας με τον Άη Βασίλη.
Και εγώ έπινα μόνη επίσης, οχι τελείως μόνη αλλα εξίσου μοναχικά. Και βρήκα το φλουρί, 2 λεπτά, καθώς το ραδιόφωνο κάτι μουρμούριζε για την καταπολέμιση του HIV.
Ποιός ητάν ο πρώτος που σου έδωσε μια ευχή?
Ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε χρόνια πολλά είναι το παιδί που κάθεται δίπλα μου στο μάθημα των γερμανικών, πέντε λεπτά πρίν την αλλαγή. Ο δεύτερος, ο φίλος της κολλητής μου. Ο τρίτος, κάποιος που ούτε που του απάντησα. Ο τέταρτος, η κοπέλα που είχα να της μιλήσω απο το καλοκαίρι. Μετά το κινητό αδράνησε. Είπα, τι στο διάλο, θα στείλω εγώ. Τελικά εγώ έστειλα και μετά αυτοί απάντησαν ευγενικά και ωραία. Μα απάντησαν τελευταίοι.


Εύχομαι ...
Δεν ξέρω τι εύχομαι.Τίποτα.Αρχίζω να νιώθω αρκετά ζαλισμένη για να μην με νοιάζει πια.
Καλή Χρονιά και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος δεν λένε? Αυτό τότε..

Superbad!

Σε μία τελείως άκυρη στιγμή τον προηγούμενο μήνα κατέληξα να πορώνομαι με την εξής ιστοσελίδα: http://superbad.com/
Είναι ο ορισμός της ψυχεδέλειας και αναρωτιέμαι πόσο ελέυθερο χρόνο πρέπει να είχε στην διάθεση του αυτός που την δημιούργησε! Απλά δεν τελείωνει ποτε!
Cheers, go crazy! ;)

Ο Georges Prêtre και δύο πιάνα

      
   Τετάρτη 24 Νοεμβρίου, ώρα 20:30 μμ
 Τα μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βιέννης έχουν λάβει τις θέσεις τους στην σκηνή της αίθουσας "Χρήστος Λαμπράκης" του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και μόλις σωπαίνουν τα βιολιά έπειτα από την προετοιμασία των μουσικών σε αναμονή του μουσικού διευθυντή της Ορχήστρας, Georges Prêtre. Καθώς αυτός, επίτιμος αρχιμουσικός της Ορχήστρας δια βίου, προβάλλει από την άκρη της σκηνής δεν περνάει από το νου σου το τι πρόκειται να βιώσεις υπό την μαεστρία αυτού του ανθρώπου.
Αρχίζει το πρώτο κομμάτι του έργου Les animaux modeles του Francis Poulenc (1899-1963) με γαλήνιες μελωδίες να περιπλανώνται παιχνιδιάρικα γύρω από τα αυτιά σου. Το έργο αυτό είναι βασισμένο σε έξι μύθους του γάλλου ποιητή Λα Φονταίν με θέμα τον ζωικό κόσμο και την εναλλαγή της ημέρας και του κλίματος σε μια φάρμα. Η αυγή διαδέχεται το μεσημέρι με μεγαλοπρεπείς, γαλήνιες μελωδίες με πρωταγωνιστές των μύθων τα ζώα, πότε χαρακτηριζόμενα από τον επιβλητικό ήχο του φαγκότο σε συνοδεία με τα τύμπανα και πότε από την εύθυμη σύμπραξη των εγχόρδων.
Για το δεύτερο μέρος του πρώτου μισού της συναυλίας εμφανίζονται οι γαλλίδες αδελφές Katia και Marielle Labeque για να εκτελέσουν έργο επίσης του Poulenc για δύο πιάνα και ορχήστρα σε ρε ελάσσονα. Η μία ντυμένη με έντονο κόκκινο και η άλλη με σκούρο μωβ. Η μορφή στο κόκκινο, στην κορύφωση του κομματιού μαίνεται, ανασηκώνεται καθώς παίζει και αφήνει τα χέρια της ελέυθερα να χαϊδεύουν και τελικά να πέφτουν βαριά στα πλήκτρα. Η αδελφή στα μωβ κοιτάει με προσήλωση τον αρχιμουσικό G. Prêtre και πότε πότε αφήνει το σώμα της να πάλλεται ρυθμικά σαν να μαγνητίζεται από το πιάνο που έχει μπροστά της. Και οι δύο πλησιάζουν τα πλήκτρα και αφουγκράζονται τις νότες που σωπαίνουν για να ξεσπάσουν δυναμικά το επόμενο μόλις λεπτό στο ένδοξο φινάλε.
Έπειτα ακολουθεί η θριαμβευτική συμφωνία του Johannes Brahms (1833-1897) αρ. 2, έργο 73. Συγκινητικές μελωδίες με μεγαλοπρεπείς κορυφώσεις αναζωπυρώνουν την ευθυμία του συνθέτη καθώς έγραφε το συγκεκριμένο έργο. Ο Georges Prêtre παραμένει με κλειστά μάτια κατά το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνίας και φαντάζει σαν η ενέργεια μέσα του να εκλύεται μαγικά και να διαχέεται στα έγχορδα και στα πνευστά, δίνοντας τους ζωή, τα οποία με την σειρά τους αναπνέουν την μεγαλοπρεπή αισιοδοξία του συνθέτη. Οι νότες, οι ταλαντώσεις των χορδών των βιολοντσέλων τρέχουν μέσα στο αίμα σου και κάνουν τα κόκκαλα σου να τρίζουν.
Ο μαέστρος υποκλίνεται και η αίθουσα σείεται. Ξαναβγαίνει χωρίς παρτιτούρες για άλλο ένα κομμάτι. Ο γαλάζιος Δούναβης του Μότσαρτ. Ο ενθουσιασμός του κοινού είναι ευδιάκριτος κάτι το οποίο καθιστά το κομμάτι ακόμη πιο μαγικό. Το κοινό δεν παύει τις επιφυμίες και για το φινάλε της βραδιάς παίζουν μια εύθυμη πόλκα του J. Strauss.

Εκείνη την βραδιά βγήκα μαγεμένη από το Μέγαρο Μουσικής. Μαγεμένη με την ικανότητα της μουσικής να σε κάνει να δακρύσεις, να χτυπηθείς πάνω από τα πλήκτρα του πιάνου και να αφήσεις τις νότες να καταλάβουν το σώμα σου και να κινείσαι σαν αυτές να σε οδηγούν ολοκληρωτικά. Την ικανότητα της να σου χαρίσει γαλήνη.