Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
we were born to die
i like odd things, unimportant things, i like twisted minds, deranged minds and gifted people. i like to cry, i like people who smile kindly, scarred people, yet courageous. i like the word "promise", it's dangerous. i like it when i am vulnerable only to him, when even though i am loveless i would love him every day, no matter that half my scars are for him. i like the past, i like to think that people are sometimes kind for no apparent reason, i like my pain, i like to get my hopes up and then watch them shatter, i like funny words, i like difficult words, i like to frown when people tell me that everything is going to be alright, i like to know that i am a minute away from everything, i like to be shy, i like the feeling when saying things i never thought i could say, i like to avoid your glances, i like to know that if you asked me to run away i would. i like talking to strangers in the train, i like when old couples hold hands, i like to be uprepaired, i like individuals who make their heartache art. i like not to like certain things, i like to give away things i cannot live without.
i like to think that if i could reconsider everything, i still would do all that i did before.
i like to think that if i could reconsider everything, i still would do all that i did before.
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
πτ. 1
"Θεέ μου, είναι τέσσερις το πρωί!τι σκατά;"
Ήταν λίγο μετά από τις τέσσερις τα χαράματα και ο ουρανός ακόμη ήταν σαν το κάρβουνο. Το κρύο ήταν βασανιστικά διαπεραστικό.
"Δεν υπάρχει Θεός". Σημείωσε με πικρία, με τα βίας ανοίγοντας το στόμα της για να αρθρώσει τις λέξεις.
"Σοβαρά;"
Ήταν πολύ αργά το βράδυ. Ή πολύ νωρίς το πρωί. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ήταν λάθος ώρα. Ίσως μετά από μια συγκεκριμένη ώρα, ο κόσμος ολόκληρος θα έπρεπε απλά να κοιμάται. Να μπαίνει σε καταστολή, να αναπνέει πιο ήρεμα.
Είχε σταματήσει επιτόπου στο τρίτο σκαλί της σκάλας, τυχαίως στο μόνο από όλα τα δεκαοκτώ μαρμάρινα σκαλιά που έδιναν πρόσβαση στον πρώτο όροφο που είχε μια σκούρα ιώδης κηλίδα στο σχήμα της Αυστραλίας. Το βλέμμα της ήταν μπερδεμένο, προφανώς δεν μπορούσε να αφομοιώσει τι ακριβώς γινόταν. Φαινόταν σαν να είχε την εντύπωση ότι βίωνε ένα πολύ έντονο όνειρο, που μοιάζει να είναι η πραγματικότητα, αλλά καθ'όλη τη διάρκειά του, στα έγκατα της συνείδησης σου, ξέρεις ότι σε λίγο θα ξυπνήσεις.
Κάθε σκαλί ήταν ένα ολόκληρο ταξίδι. Κάθε νεφέλωμα πάνω στο μάρμαρο ήταν μια χώρα και μια ζωή. Ενός ανθρώπου πληγωμένου από έναν άδοξο έρωτα, ή από μια αποτυχημένη επιχειρηματική απόπειρα. Σημαδεμένη με ιώδης βούλες, ακανόνιστες σε σχήμα, που στις άκρες ξεθωριάζουν σαν να διαλύονται στο νερό, όπως οι φιλοδοξίες δύο νιόπαντρων ή ο ενθουσιασμός του μαθητή για το Σαββατοκύριακο πριν από ένα σημαντικό διαγώνισμα.
Επτά χρόνια, αμέτρητες φορές είχε έρθει σε αυτό το σπίτι μα ποτέ δεν θυμόταν σε ποιόν όροφο ήταν το διαμέρισμα με το άθλιο ξεθωριασμένο μπεζ πατάκι εισόδου. Πρέπει να ήταν στον τρίτο. ΄Η στον δεύτερο. Δεν είχε και πολύ σημασία, τώρα είχαν μουσκέψει το απαίσιο πατάκι με τις βρεγμένες σόλες τους, μετατρέποντας το χρώμα του σε ένα πιο αποδεκτό σκούρο καφέ και η πόρτα έκλεινε απέξω το κρύο με έναν κοφτό γδούπο. Δεν έβρεχε ακριβώς. Όποτε ο ουρανός θυμόταν άνοιγε και περιέλουζε τις αλουμινένιες οροφές των αυτοκινήτων, δηλώνοντας με νοσηρό ήχο την παρουσία τους οι σταγόνες. Μετά σταμάταγε για λίγο και οι λεμονιές στα πεζοδρόμια έστυβαν τα φύλα τους μέχρι να ξαναρχίσει η βροχή.
"Δεν θέλω να κοιμηθώ".
Κάθε σκαλί ήταν ένα ολόκληρο ταξίδι. Κάθε νεφέλωμα πάνω στο μάρμαρο ήταν μια χώρα και μια ζωή. Ενός ανθρώπου πληγωμένου από έναν άδοξο έρωτα, ή από μια αποτυχημένη επιχειρηματική απόπειρα. Σημαδεμένη με ιώδης βούλες, ακανόνιστες σε σχήμα, που στις άκρες ξεθωριάζουν σαν να διαλύονται στο νερό, όπως οι φιλοδοξίες δύο νιόπαντρων ή ο ενθουσιασμός του μαθητή για το Σαββατοκύριακο πριν από ένα σημαντικό διαγώνισμα.
Επτά χρόνια, αμέτρητες φορές είχε έρθει σε αυτό το σπίτι μα ποτέ δεν θυμόταν σε ποιόν όροφο ήταν το διαμέρισμα με το άθλιο ξεθωριασμένο μπεζ πατάκι εισόδου. Πρέπει να ήταν στον τρίτο. ΄Η στον δεύτερο. Δεν είχε και πολύ σημασία, τώρα είχαν μουσκέψει το απαίσιο πατάκι με τις βρεγμένες σόλες τους, μετατρέποντας το χρώμα του σε ένα πιο αποδεκτό σκούρο καφέ και η πόρτα έκλεινε απέξω το κρύο με έναν κοφτό γδούπο. Δεν έβρεχε ακριβώς. Όποτε ο ουρανός θυμόταν άνοιγε και περιέλουζε τις αλουμινένιες οροφές των αυτοκινήτων, δηλώνοντας με νοσηρό ήχο την παρουσία τους οι σταγόνες. Μετά σταμάταγε για λίγο και οι λεμονιές στα πεζοδρόμια έστυβαν τα φύλα τους μέχρι να ξαναρχίσει η βροχή.
"Δεν θέλω να κοιμηθώ".
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
έχω σιχαθεί λιπόψυχους υπότιτλους
Χριστούγεννα.
Τις προάλλες ήρθε η Π. εξαγριωμένη με τον Δ. ο οποίος της είχε θίξει τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζοντάς τα ένα ανούσιο εμπορικό πανηγύρι.
Χριστούγεννα.
Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε τον χειμώνα. Και ο Άϊ Βασίλης δεν ήταν ένας χοντρός κυριούλης με μαύρες αρβύλες με χνουδάκι, κόκκινη στολή και αχανή μούσια σαν το χιόνι.
Ναι, ναι, εδώ είναι το σημείο όπου γκρινιάζω για όοολα που είναι λάθος με τον κόσμο μας, -όχι, πιο σωστά- με την κοινωνία μας, και φλυαρώ για όλα τα ανούσια πράγματα που μας ρουφάνε την ψυχή και για όλα τα υλιστικά στερεότυπα και καπιταλιστικές ιδεολογίες που μας εγκλωβίζουν.
Όμως, έχω βαρεθεί την γκρίνια μου και πλέον πιστεύω ότι,
το κλουβί μας είναι χρυσό.Α όχι μόνο χρυσό, έχει και λεπτομέρειες από πλατίνα και διαμάντια.
Δεν νομίζω ότι κανείς θέλει να αποδράσει, γιατί ακόμη και όταν τιτιβίζουμε για ελευθερίες και ιδανικά, η βλακώδης αλήθεια είναι ότι το κλειδί-το οποίο είναι σμιλευμένο από υλικό πολυτιμότερο όλου του χρυσού- είναι κρυμμένο ακριβώς κάτω από την φτερούγα μας.
Αυτά λοιπόν.
Φίλε μου, αν δεν γουστάρεις το facebook, διέγραψε το και προσπάθησε να καταλάβεις γιατί όντως, δεν το χρειάζεσαι. Αν από την άλλη γουστάρεις το facebook, δεν είσαι απαραίτητα ένας κενός άνθρωπος χωρίς ζωή.
Αν δεν γουστάρεις να ενδίδεις στην καταναλωτική υστερία που δέρνει όλο τον κόσμο στις "γιορτινές" περιόδους, απλά μην αγοράσεις δώρα και εξήγησε στους απογοητευμένους σου φίλους και συγγενείς γιατί δεν τους πήρες τίποτα ενώ την ίδια στιγμή τα χέρια σου είναι γεμάτα με τα, παντελώς άχρηστα και απολύτως διακοσμητικά παρεμπιπτόντως, δώρα που αυτοί μόλις σου έχωσαν στην μούρη. Που ξέρεις, μπορεί να καταλάβουν για ποιους λόγους δεν χρειάστηκε να επενδύσεις σε αναλώσιμα είδη για να τους δείξεις την αγάπη σου. Τουλάχιστον οι δικοί μου φίλοι καταλαβαίνουν.
Αν, αν , αν...
Χριστούγεννα.
Για μένα φέτος τα Χριστούγεννα είναι οι μέρες μεταξύ 23 Δεκεμβρίου 2011 και 8 Ιανουαρίου 2012.
Είναι το κρύο που εισχωρεί τα αμέτρητα στρώματα ρούχων μου, αλλά δεν με πειράζει, γιατί όπως και να το κάνουμε, είμαι τρελή και απολαμβάνω το κρύο και την βροχή περισσότερο απ'ότι θα μπορούσα ποτέ να απολαύσω μια ηλιόλουστη μέρα.
Είναι μεγάλες ποσότητες απογοήτευσης και τακτά βραχύβια χρονικά διαστήματα παραίτησης.
Είναι κλασσική μουσική, και μπαρόκ χορωδιακές συμφωνίες ή συμφωνική μέταλ που κάνουν το subwoofer μου να μετακινείται μόνο του.
Είναι οι νόμοι του Le Chatelier και του Sneider, τα θεωρήματα των κύριων Bolzano και Rolle, αλλά και παραθέματα μεσοπολεμικής ιστορίας, και οι ημερομηνίες ένδοξων επαναστάσεων που πλέον έχουν μόνο την σημασία αριθμών αραδιασμένων σε αναλώσιμα χαρτιά.
Είναι όλα μου τα όνειρα και οι φοβίες, η μοναξιά μου και η μόνη ευκαιρία, που, παρά τον εαυτό μου, δεν απέρριψα, για μια προσπάθεια στην χαρά.
Είναι αϋπνία και ουσίες, πατινάζ και οικογενειακά δείπνα, προσμονή για ταξίδια και ανθρώπους.
Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιώ ότι είμαι μισή, ή ότι είμαι πέρα για πέρα παράξενη, ή ίσως - σε τολμηρές στιγμές- ότι μπορώ να κάνω ότι επιθυμώ με την ζωή μου, να γίνω γιατρός του κόσμου, να γυρίσω την Ευρώπη χωρίς λεφτά και να σπουδάσω ζωγραφική.
Είναι σχεδόν τα πάντα, αλλά όχι ακόμη όλα.
Τις προάλλες ήρθε η Π. εξαγριωμένη με τον Δ. ο οποίος της είχε θίξει τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζοντάς τα ένα ανούσιο εμπορικό πανηγύρι.
Χριστούγεννα.
Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε τον χειμώνα. Και ο Άϊ Βασίλης δεν ήταν ένας χοντρός κυριούλης με μαύρες αρβύλες με χνουδάκι, κόκκινη στολή και αχανή μούσια σαν το χιόνι.
Ναι, ναι, εδώ είναι το σημείο όπου γκρινιάζω για όοολα που είναι λάθος με τον κόσμο μας, -όχι, πιο σωστά- με την κοινωνία μας, και φλυαρώ για όλα τα ανούσια πράγματα που μας ρουφάνε την ψυχή και για όλα τα υλιστικά στερεότυπα και καπιταλιστικές ιδεολογίες που μας εγκλωβίζουν.
Όμως, έχω βαρεθεί την γκρίνια μου και πλέον πιστεύω ότι,
το κλουβί μας είναι χρυσό.Α όχι μόνο χρυσό, έχει και λεπτομέρειες από πλατίνα και διαμάντια.
Δεν νομίζω ότι κανείς θέλει να αποδράσει, γιατί ακόμη και όταν τιτιβίζουμε για ελευθερίες και ιδανικά, η βλακώδης αλήθεια είναι ότι το κλειδί-το οποίο είναι σμιλευμένο από υλικό πολυτιμότερο όλου του χρυσού- είναι κρυμμένο ακριβώς κάτω από την φτερούγα μας.
Αυτά λοιπόν.
Φίλε μου, αν δεν γουστάρεις το facebook, διέγραψε το και προσπάθησε να καταλάβεις γιατί όντως, δεν το χρειάζεσαι. Αν από την άλλη γουστάρεις το facebook, δεν είσαι απαραίτητα ένας κενός άνθρωπος χωρίς ζωή.
Αν δεν γουστάρεις να ενδίδεις στην καταναλωτική υστερία που δέρνει όλο τον κόσμο στις "γιορτινές" περιόδους, απλά μην αγοράσεις δώρα και εξήγησε στους απογοητευμένους σου φίλους και συγγενείς γιατί δεν τους πήρες τίποτα ενώ την ίδια στιγμή τα χέρια σου είναι γεμάτα με τα, παντελώς άχρηστα και απολύτως διακοσμητικά παρεμπιπτόντως, δώρα που αυτοί μόλις σου έχωσαν στην μούρη. Που ξέρεις, μπορεί να καταλάβουν για ποιους λόγους δεν χρειάστηκε να επενδύσεις σε αναλώσιμα είδη για να τους δείξεις την αγάπη σου. Τουλάχιστον οι δικοί μου φίλοι καταλαβαίνουν.
Αν, αν , αν...
Χριστούγεννα.
Για μένα φέτος τα Χριστούγεννα είναι οι μέρες μεταξύ 23 Δεκεμβρίου 2011 και 8 Ιανουαρίου 2012.
Είναι το κρύο που εισχωρεί τα αμέτρητα στρώματα ρούχων μου, αλλά δεν με πειράζει, γιατί όπως και να το κάνουμε, είμαι τρελή και απολαμβάνω το κρύο και την βροχή περισσότερο απ'ότι θα μπορούσα ποτέ να απολαύσω μια ηλιόλουστη μέρα.
Είναι μεγάλες ποσότητες απογοήτευσης και τακτά βραχύβια χρονικά διαστήματα παραίτησης.
Είναι κλασσική μουσική, και μπαρόκ χορωδιακές συμφωνίες ή συμφωνική μέταλ που κάνουν το subwoofer μου να μετακινείται μόνο του.
Είναι οι νόμοι του Le Chatelier και του Sneider, τα θεωρήματα των κύριων Bolzano και Rolle, αλλά και παραθέματα μεσοπολεμικής ιστορίας, και οι ημερομηνίες ένδοξων επαναστάσεων που πλέον έχουν μόνο την σημασία αριθμών αραδιασμένων σε αναλώσιμα χαρτιά.
Είναι όλα μου τα όνειρα και οι φοβίες, η μοναξιά μου και η μόνη ευκαιρία, που, παρά τον εαυτό μου, δεν απέρριψα, για μια προσπάθεια στην χαρά.
Είναι αϋπνία και ουσίες, πατινάζ και οικογενειακά δείπνα, προσμονή για ταξίδια και ανθρώπους.
Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιώ ότι είμαι μισή, ή ότι είμαι πέρα για πέρα παράξενη, ή ίσως - σε τολμηρές στιγμές- ότι μπορώ να κάνω ότι επιθυμώ με την ζωή μου, να γίνω γιατρός του κόσμου, να γυρίσω την Ευρώπη χωρίς λεφτά και να σπουδάσω ζωγραφική.
Είναι σχεδόν τα πάντα, αλλά όχι ακόμη όλα.
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
σήμερα
Εγώ θα σας πω απλά πράγματα πολύ απλά και νομίζω ότι τα απλά είναι και πολύ σημαντικά, τι θα κρατούσα. Την πολύτιμη και ύψίστη ηθική αξία της ψυχικής γενναιοδωρίας, της φιλίας της αγάπης της δόμησης της ευγένειας, την καλημέρα του γείτονα, προς τον γείτονα, το δεν πειράζει, να έχουμε υγεία, τη φράση τούτη του ταξιτζή που με κατανόηση σού απευθύνει όταν εσύ βρίσκεσαι άβολα δίχως πορτοφόλι γιατί το ξέχασες και δεν έχεις να πληρώσεις. Αυτό μου έχει συμβεί 2 φορές. Κι όταν κατόπιν πιέσεων ενδίδει να δεχτεί να του στείλεις τα οφειλώμενα και κάτι τι ακόμα για ένα μπουκάλι κρασί κι αυτός με τη σειρά του σε ευχαριστεί από τηλεφώνου. Κι όταν δίχως να το περιμένεις ο άγνωστος γίνεται συμπαραστάτης φίλος σε μιαν ανάγκη σου τούτα τι είναι; Πολύτιμα μαργαριτάρια ανθρωπιάς.
Τι θα άλλαζα…αν μπορούσα να ξεριζώσω το «δεν βαριέσαι, εγώ θα αναμορφώσω και θα φτιάξω την Ελλάδα;» Η παθητική τούτη στάση η αντίληψη απαισιοδοξίας πρέπει να ανατραπεί. Ενθαρρυντικό φως περιπτώσεων ενεργούς συμμετοχής στα δέοντα ζητήματα του τόπου μας υπάρχει. Υπάρχει στην ιστορία μας.
Τελευταίο δείγμα η συμμετοχή συνόλου στο πένθιμο εθνικό συμβάν της καταστροφής της Πάρνηθας. Κάθε ένας από εμάς κι όλοι μαζί σύνολο, μπορούμε να ανατρέψουμε ό,τι αρνητικό μας καταδυναστεύει.
Ευχαριστώ που με ακούσατε.
Παναγιώτης Τέτσης
Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011
Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011
just yesterday I learned that my Chemistry professor at school is a 'Lord of The Rings' geek. He told me that once, he had watched all three movies in ten straight hours. For some reason I want to remember this. It may be more important than it actually seems. So this weekend, I decided I am going to watch the Lord of the Rings movies the one after the other, in one day.
Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011
6 min
η ώρα είναι 12 και 20 λεπτά.
lame εξομολόγηση ;
από αύριο θα είμαι καλός άνθρωπος. θα διαβάζω περισσότερο, θα τρώω λιγότερο, θα καταναλώνω λιγότερο καφέ, θα ξινίζω τα μούτρα μου πιο σπάνια, θα χασκογελάω με την μητέρα μου πιο συχνά, θα αποβλακώνομαι λιγότερο στο πιτσί, θα σκέφτομαι την τέχνη πιο έντονα, θα ακούω μουσική πιο δυνατά χωρίς να φοβάμαι μην ενοχλήσω τους διπλανούς μου, θα κοιμάμαι περισσότερο.
Χα. τώρα το είπα, δεν μπορώ να το πάρω πίσω.
Διορία, 7 ημέρες.
"Please initiate"..
θνησιγενής
someone told me to trust that things will get better.
that someone, also told me that one day i will be free.
now, he swears he takes it all back.
that someone, also told me that one day i will be free.
now, he swears he takes it all back.
Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011
Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011
"βηρύλλιος ο μέγας, κάστρα βαρά"
Since 6 a.m. this morning ,when I got up, it is raining. Well, not actually raining, more drizzling. Still, it is one of the most mesmerizing days I have seen in months, and admitedly, a kind of weather that doesn't occur that often in Athens. The sky is grey and misty, and looking out my window every now and then, each time I see fresh drops of rain on the glass.
However, it just struck me that all I have been doing all day was to glance at my window for a moment or two and then hastily redirect my gaze again at my computer screen or my school books. When, in fact, all I have wanted to do was glue my eyes to the view of this peculiarly disarming skyline.
Thus, resting all my faith in the mercifull disposition of my school teachers, I decided that all I will do today is to stare out my window.
It sounds crazy. It is weird. But, what else am I supposed to live for if not for the Sky. If not to observe nature while on action. I am not supposed to watch the cars go by, or the airplanes make funny shapes in the sky as they fly. I think all I am supposed to do is watch the Clouds move hurriedly across the Sky, as if the Wind is chasing them ,listen to the sound of the Leaves that shiver as he passes through them, and study every Raindrop that rests on my window as if I have never seen Water before.
Why don't we stare at the sky more often?
I dare you, whoever you might be, to just watch the sky today, whether it's sunny and bright, or misty and gloomy, or just a clean, modest shade of blue.
It is the sky you breath in. The forests.
Four walls can hide you, but they don't shelter you.
However, it just struck me that all I have been doing all day was to glance at my window for a moment or two and then hastily redirect my gaze again at my computer screen or my school books. When, in fact, all I have wanted to do was glue my eyes to the view of this peculiarly disarming skyline.
Thus, resting all my faith in the mercifull disposition of my school teachers, I decided that all I will do today is to stare out my window.
It sounds crazy. It is weird. But, what else am I supposed to live for if not for the Sky. If not to observe nature while on action. I am not supposed to watch the cars go by, or the airplanes make funny shapes in the sky as they fly. I think all I am supposed to do is watch the Clouds move hurriedly across the Sky, as if the Wind is chasing them ,listen to the sound of the Leaves that shiver as he passes through them, and study every Raindrop that rests on my window as if I have never seen Water before.
Why don't we stare at the sky more often?
I dare you, whoever you might be, to just watch the sky today, whether it's sunny and bright, or misty and gloomy, or just a clean, modest shade of blue.
It is the sky you breath in. The forests.
Four walls can hide you, but they don't shelter you.
Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011
Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011
pockets full of stones
Με τον καιρό, αποδεικνύεται όλο και πιο δύσκολο να γράψω.
Γιατί κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω, το μόνο που ακούγεται είναι μια ασύδοτη γκρίνια.
Γιατί ξέρω ότι απλά μιλάω στον εαυτό μου, και ίσως το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν παίρνω απάντηση. Οτιδήποτε.
"Ένας χρόνος είναι θα περάσει."
Μα, αγαπητέ, η ζωή δεν περνά σε ένα χρόνο και τίποτα δεν γιατρεύεται.
"Θα είσαι έτσι ανάξια του εαυτού σου ακόμη και όταν ελευθερωθείς;"
"Και πότε ακριβώς θα είμαι ελεύθερη;"
"Θα ηρεμήσεις ποτέ;"
"Έχω σταματήσει να ψάχνω για ηρεμία καιρό τώρα. Το βρίσκω δίκαιο να έχει σταματήσει να με ψάχνει και αυτή."
"Κάνε μια λίστα με τα πράγματα που σε καταπιέζουν και ένα ένα χαιρέτα τα. Είσαι πολύ νέα για να καταρρίπτεις την ελευθερία;"
"Και τότε θα είμαι ελεύθερη; Θα αναπνέω τον ρυπογόνο αέρα που θα γεμίζει τα καρκινικά μου όργανα, θα διαρρέει το ακάθαρτο αίμα μου, και θα κοιτάζω μέσα σε μάτια χωρίς ψυχή, τότε θα είμαι ελεύθερη;
Αυτό που δεν καταλαβαίνεις, αυτό που τόσο καιρό δεν τολμώ καν να το κάνω κάτι παραπάνω από μια μεθυσμένη σκέψη, είναι ότι με λαβώνει η ζωή η ίδια και αυτή μόνο με τσακίζει. Δεν με ενοχλεί σαν ανυπόμονο παιδί, ούτε με απογοητεύει σαν ψυχρός εραστής. Φαντάζει αισθητικά αποκρουστική, και κλαίω μάταια ότι, όπως σφετερίζεσαι ζωή με θανάσιμο όπλο, έτσι κιόλας δίνεις, γεμίζοντας αυθαίρετα, με εξίσου θανάσιμη φλόγα, παρθένα μάτια, μόνο για να εμπλουτίσεις το φάσμα των αισθήσεών σου. "
Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011
symbolized by a trance or sudden spiritual transfiguration.
Who is this? And what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they crossed themselves for fear,
All the Knights at Camelot;
But Lancelot mused a little space
He said, "She has a lovely face;
God in hus mercy lend her grace,
The Lady of Shalott."
Alfred Tennyson
 |
| John William Waterhouse, The Lady of Shalott. 1888 |
Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011
Flow my teares fall from your springs,
Exilde for ever: Let me morne
Where nights black bird hir sad infamy sings,
There let me live forlorne.
Downe vaine lights shine you no more,
No nights are dark enough for those
That in dispaire their last fortunes deplore,
Light doth but shame disclose.
Never may my woes be relieved,
Since pittie is fled,
And teares, and sighes, and grones
My wearie days of all joyes have deprived.
From the highest spire of contentment,
My fortune is throwne,
And feare, and griefe, and paine
For my deserts, are my hopes since hope is gone.
Hark you shadowes that in darnesse dwell,
Learn to contemne light,
Happy that in hell
Feele not the worlds despite.
Exilde for ever: Let me morne
Where nights black bird hir sad infamy sings,
There let me live forlorne.
Downe vaine lights shine you no more,
No nights are dark enough for those
That in dispaire their last fortunes deplore,
Light doth but shame disclose.
Never may my woes be relieved,
Since pittie is fled,
And teares, and sighes, and grones
My wearie days of all joyes have deprived.
From the highest spire of contentment,
My fortune is throwne,
And feare, and griefe, and paine
For my deserts, are my hopes since hope is gone.
Hark you shadowes that in darnesse dwell,
Learn to contemne light,
Happy that in hell
Feele not the worlds despite.
Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011
332492011
There is something different in the air. An essence that speaks the truth, and harangues me the sorrow.
It feels as if I am really close to finding what I so long have been looking for. But not quite yet. Not yet.
The night is always as young to me, and never perishes. Drunken or just lonely, I sing with her my faults.
And I shout to the universe that I may have failed. I may have gotten lost and never trully found.
The response is that I have to live this alone and always lacking half of me.
Now I do not shout, plainly I watch my mind fall apart and come to place again. And maybe sometimes I cry. a tear or two, for what I was told I always wanted but could never have.
I learn that sadness now has colours and I see it always crushes you, the way only you could hurt yourself.
Yet, I choose the blade. I know my scars are made from me, for me.
It feels as if I am really close to finding what I so long have been looking for. But not quite yet. Not yet.
The night is always as young to me, and never perishes. Drunken or just lonely, I sing with her my faults.
And I shout to the universe that I may have failed. I may have gotten lost and never trully found.
The response is that I have to live this alone and always lacking half of me.
Now I do not shout, plainly I watch my mind fall apart and come to place again. And maybe sometimes I cry. a tear or two, for what I was told I always wanted but could never have.
I learn that sadness now has colours and I see it always crushes you, the way only you could hurt yourself.
Yet, I choose the blade. I know my scars are made from me, for me.
Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011
Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011
πυρά
I am not just another angry kid.
Well, maybe I am. A little. But not everyone is the same. No one is the same.
It is not just the anger. We are not simply consumed with fury. There is sorrow. No one ever sees the sorrow. Our anger is that sorrow that we do not want to admit.
We are angry kids, brought up to function solely as consumers, brought up to grow accustomed to violence from the age of seven, and underwork our minds until the day we feel only numbness.
Last month, passing through the national road we encoutered a burning truck on the side of the road. I don't know how it caught on fire or wether anyone was hurt, but I didn't react to it as I think I "should". I just stared at it for a while while passing by and the next minute we were far away. I have seen this scene before. So many times in movies, or in the news, and through my tv or my computer screen I am always far from it. It s fictional, it does not have real consequences and it has already happened, a thousand times, in another place, at another time. Every time I simply watch. Until that day came, and I watched just like I did any time before. I could not think. Just stared at the blazing fire.
We are angry. Sure we are. What did you expect?
What are we angry about though?
Are we angry beacause we do not have as much money as we would want? Because we cannot buy shiny toys and clothes and technological gadgets so that we can show them off to the rest of the society?Are we angry because we just want to feel powerfull and superior?
There is no use in being angry for the wrong reasons. We might as well shut up and accept what is coming to us.
Or we can wake up and be angry at something that is worth this fury.
Well, maybe I am. A little. But not everyone is the same. No one is the same.
It is not just the anger. We are not simply consumed with fury. There is sorrow. No one ever sees the sorrow. Our anger is that sorrow that we do not want to admit.
We are angry kids, brought up to function solely as consumers, brought up to grow accustomed to violence from the age of seven, and underwork our minds until the day we feel only numbness.
Last month, passing through the national road we encoutered a burning truck on the side of the road. I don't know how it caught on fire or wether anyone was hurt, but I didn't react to it as I think I "should". I just stared at it for a while while passing by and the next minute we were far away. I have seen this scene before. So many times in movies, or in the news, and through my tv or my computer screen I am always far from it. It s fictional, it does not have real consequences and it has already happened, a thousand times, in another place, at another time. Every time I simply watch. Until that day came, and I watched just like I did any time before. I could not think. Just stared at the blazing fire.
We are angry. Sure we are. What did you expect?
What are we angry about though?
Are we angry beacause we do not have as much money as we would want? Because we cannot buy shiny toys and clothes and technological gadgets so that we can show them off to the rest of the society?Are we angry because we just want to feel powerfull and superior?
There is no use in being angry for the wrong reasons. We might as well shut up and accept what is coming to us.
Or we can wake up and be angry at something that is worth this fury.
Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011
12.08.2011
Αγριεμένος αέρας, βιβλία αυτοβοήθειας, άρωμα χλωρίου, καμένα μπράτσα και ένας άγνωστος με φωσφοριζέ γυαλιά ηλίου.
Αυτές είναι οι διακοπές μου έως τώρα, σε ένα νησί τέσσερις ώρες μακριά από τον Πειραιά, οπού οι ομπρέλες -στις ζωσμένες από ανθρώπους παραλίες- μαίνονται ανάμεσα στο άδραγμα ανέμων οκτώ μποφόρ, και τα σύννεφα κινούνται αστραπιαία στον αιθέριο ορίζοντα. Κάθε μέρα κοιτώ ανάμεσα στα φοινικόδεντρα για μια ματιά από τον ενδιαφέροντα αυτό άγνωστο και καταπίνω ό,τι βιβλίο βρεθεί στο οπτικό μου πεδίο.
Ένα βιβλίο που είχα κάποτε ξαναδιαβάσει, μα δεν φαίνεται να μπορώ να ξεχάσω τις λέξεις του και ένα βιβλίο «αυτοβοήθειας», βάσει τους αφορισμούς κάποιου γερμανού πικραμένου φιλόσοφου.
Αυτοβοήθεια. Δεν είναι και τόση αυτοβοήθεια δεδομένου ότι ένα δεύτερο πρόσωπο, ο συγγραφέας, είναι αυτό που σου προτείνει την πορεία. Την πορεία…
Το μυαλό μου έχει πάρει φωτιά. Τόσα πράγματα ρέουν στο μυαλό μου, όσα ποτέ ξανά δεν είχαν συγκεντρωθεί ταυτόχρονα σε έναν τόσο άβολο χώρο. Κάθε λίγο πιάνω τον εαυτό μου να κάνει νοητές σημειώσεις για πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να ενημερωθώ περεταίρω, μέρη τα οποία πρέπει να δω και εκκρεμότητες που πρέπει να εκπληρώσω μόλις αγγίξω πάλι ηλ. Υπολογιστή με ιντερνέτ, μόλις βρω λεφτά που δεν υφίστανται και μόλις βρω χρόνο που δεν υπολογίζεται. Πρέπει να τολμήσω πάλι τον διαλογισμό, να μάθω αν μπορώ να πιστέψω στην πιθανότητα αστρικής προβολής και να ενημερωθώ για την υπνωτική καταληψία και το πώς κατορθώνεται με υγιή και νόμιμα μέσα. Με αναμένει μια λίστα που αριθμεί έναν γενναίο, θα έλεγα, αριθμό βιβλίων που δεν βρίσκω χρόνο να διαβάσω αυτήν την στιγμή, με τις εκκρεμότητες των Πανελλαδικών εξετάσεων να κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου. Βιβλία στην σκέψη των οποίων η θέση μου ξαφνικά γίνεται άβολη και οι κινήσεις μου ανυπόμονες.
Τόσα πράγματα που θέλω να κάνω και ζω με την ελπίδα ότι σε περίπου 365 ημέρες από σήμερα θα είμαι ελεύθερη να αρχίσω να τα σχεδιάζω και να νιώθω πως πλέον δεν είναι μόνο όνειρα και σχέδια που κάνω με μια παρέα σε μια καφετέρια κάπου στα προάστια είτε μόνη μου σε στιγμές που το μυαλό μου τρέχει.
Στις στιγμές που λίγο άγριο μαρούλι, λίγη βιταμίνη Β και λίγο απόσπασμα βαλεριάνας- κοινώς χάπια- κυλούν στις φλέβες μου πιστεύω ότι αυτή η ελευθερία θα είναι μεθυστική και θα μου δώσει ότι ακριβώς λαχταρούσα έως τώρα.
Κυριακή 7 Αυγούστου 2011
Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011
Before you're through you're someone who looks a lot like you.
for the days of grief. for the days of our world. (Oslo, July 2011)
 |
| Hugo Simberg |
Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011
Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
who's afraid of Ai Weiwei?
It has been more than two months since the arrest of chinese artist Ai Weiwei from the chinese government. The artistic community continues to protest against his "house arrest" all over the world.
Works of Photography by Ai Weiwei for the "Fuck Off" exhibition (2000) which took place alongside the Third Shanghai Biennale, featuring the artist giving the finger to the White House and The Forbidden City.
 |
| London Tate Modern April 2011 |
 |
| Ai Weiwei |
Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
Τρίτη 7 Ιουνίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)