Superbad!

Σε μία τελείως άκυρη στιγμή τον προηγούμενο μήνα κατέληξα να πορώνομαι με την εξής ιστοσελίδα: http://superbad.com/
Είναι ο ορισμός της ψυχεδέλειας και αναρωτιέμαι πόσο ελέυθερο χρόνο πρέπει να είχε στην διάθεση του αυτός που την δημιούργησε! Απλά δεν τελείωνει ποτε!
Cheers, go crazy! ;)

Ο Georges Prêtre και δύο πιάνα

      
   Τετάρτη 24 Νοεμβρίου, ώρα 20:30 μμ
 Τα μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βιέννης έχουν λάβει τις θέσεις τους στην σκηνή της αίθουσας "Χρήστος Λαμπράκης" του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και μόλις σωπαίνουν τα βιολιά έπειτα από την προετοιμασία των μουσικών σε αναμονή του μουσικού διευθυντή της Ορχήστρας, Georges Prêtre. Καθώς αυτός, επίτιμος αρχιμουσικός της Ορχήστρας δια βίου, προβάλλει από την άκρη της σκηνής δεν περνάει από το νου σου το τι πρόκειται να βιώσεις υπό την μαεστρία αυτού του ανθρώπου.
Αρχίζει το πρώτο κομμάτι του έργου Les animaux modeles του Francis Poulenc (1899-1963) με γαλήνιες μελωδίες να περιπλανώνται παιχνιδιάρικα γύρω από τα αυτιά σου. Το έργο αυτό είναι βασισμένο σε έξι μύθους του γάλλου ποιητή Λα Φονταίν με θέμα τον ζωικό κόσμο και την εναλλαγή της ημέρας και του κλίματος σε μια φάρμα. Η αυγή διαδέχεται το μεσημέρι με μεγαλοπρεπείς, γαλήνιες μελωδίες με πρωταγωνιστές των μύθων τα ζώα, πότε χαρακτηριζόμενα από τον επιβλητικό ήχο του φαγκότο σε συνοδεία με τα τύμπανα και πότε από την εύθυμη σύμπραξη των εγχόρδων.
Για το δεύτερο μέρος του πρώτου μισού της συναυλίας εμφανίζονται οι γαλλίδες αδελφές Katia και Marielle Labeque για να εκτελέσουν έργο επίσης του Poulenc για δύο πιάνα και ορχήστρα σε ρε ελάσσονα. Η μία ντυμένη με έντονο κόκκινο και η άλλη με σκούρο μωβ. Η μορφή στο κόκκινο, στην κορύφωση του κομματιού μαίνεται, ανασηκώνεται καθώς παίζει και αφήνει τα χέρια της ελέυθερα να χαϊδεύουν και τελικά να πέφτουν βαριά στα πλήκτρα. Η αδελφή στα μωβ κοιτάει με προσήλωση τον αρχιμουσικό G. Prêtre και πότε πότε αφήνει το σώμα της να πάλλεται ρυθμικά σαν να μαγνητίζεται από το πιάνο που έχει μπροστά της. Και οι δύο πλησιάζουν τα πλήκτρα και αφουγκράζονται τις νότες που σωπαίνουν για να ξεσπάσουν δυναμικά το επόμενο μόλις λεπτό στο ένδοξο φινάλε.
Έπειτα ακολουθεί η θριαμβευτική συμφωνία του Johannes Brahms (1833-1897) αρ. 2, έργο 73. Συγκινητικές μελωδίες με μεγαλοπρεπείς κορυφώσεις αναζωπυρώνουν την ευθυμία του συνθέτη καθώς έγραφε το συγκεκριμένο έργο. Ο Georges Prêtre παραμένει με κλειστά μάτια κατά το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνίας και φαντάζει σαν η ενέργεια μέσα του να εκλύεται μαγικά και να διαχέεται στα έγχορδα και στα πνευστά, δίνοντας τους ζωή, τα οποία με την σειρά τους αναπνέουν την μεγαλοπρεπή αισιοδοξία του συνθέτη. Οι νότες, οι ταλαντώσεις των χορδών των βιολοντσέλων τρέχουν μέσα στο αίμα σου και κάνουν τα κόκκαλα σου να τρίζουν.
Ο μαέστρος υποκλίνεται και η αίθουσα σείεται. Ξαναβγαίνει χωρίς παρτιτούρες για άλλο ένα κομμάτι. Ο γαλάζιος Δούναβης του Μότσαρτ. Ο ενθουσιασμός του κοινού είναι ευδιάκριτος κάτι το οποίο καθιστά το κομμάτι ακόμη πιο μαγικό. Το κοινό δεν παύει τις επιφυμίες και για το φινάλε της βραδιάς παίζουν μια εύθυμη πόλκα του J. Strauss.

Εκείνη την βραδιά βγήκα μαγεμένη από το Μέγαρο Μουσικής. Μαγεμένη με την ικανότητα της μουσικής να σε κάνει να δακρύσεις, να χτυπηθείς πάνω από τα πλήκτρα του πιάνου και να αφήσεις τις νότες να καταλάβουν το σώμα σου και να κινείσαι σαν αυτές να σε οδηγούν ολοκληρωτικά. Την ικανότητα της να σου χαρίσει γαλήνη.