track 78

πυρά

I am not just another angry kid.
Well, maybe I am. A little. But not everyone is the same. No one is the same.
It is not just the anger. We are not simply consumed with fury. There is sorrow. No one ever sees the sorrow. Our anger is that sorrow that we do not want to admit.
We are angry kids, brought up to function solely as consumers, brought up to grow accustomed to violence from the age of seven, and underwork our minds until the day we feel only numbness.
Last month, passing through the national road we encoutered a burning truck on the side of the road. I don't know how it caught on fire or wether anyone was hurt, but I didn't react to it as I think I "should". I just stared at it for a while while passing by and the next minute we were far away. I have seen this scene before. So many times in movies, or in the news, and through my tv or my computer screen I am always far from it. It s fictional, it does not have real consequences and it has already happened, a thousand times, in another place, at another time. Every time I simply watch. Until that day came, and I watched just like I did any time before. I could not think. Just stared at the blazing fire.


We are angry. Sure we are. What did you expect?
What are we angry about though?
Are we angry beacause we do not have as much money as we would want? Because we cannot buy shiny toys and clothes and technological gadgets so that we can show them off to the rest of the society?Are we angry because we just want to feel powerfull and superior?


There is no use in being angry for the wrong reasons. We might as well shut up and accept what is coming to us.


Or we can wake up and be angry at something that is worth this fury.

12.08.2011

Αγριεμένος αέρας, βιβλία αυτοβοήθειας, άρωμα χλωρίου, καμένα μπράτσα και ένας άγνωστος με φωσφοριζέ γυαλιά ηλίου.

Αυτές είναι οι διακοπές μου έως τώρα, σε ένα νησί τέσσερις ώρες μακριά από τον Πειραιά, οπού οι ομπρέλες -στις ζωσμένες από ανθρώπους παραλίες- μαίνονται ανάμεσα  στο άδραγμα ανέμων οκτώ μποφόρ, και τα σύννεφα κινούνται  αστραπιαία στον αιθέριο ορίζοντα. Κάθε μέρα κοιτώ ανάμεσα στα φοινικόδεντρα για μια ματιά από τον ενδιαφέροντα αυτό άγνωστο και καταπίνω ό,τι βιβλίο βρεθεί στο οπτικό μου πεδίο.

Ένα βιβλίο που είχα κάποτε ξαναδιαβάσει, μα δεν φαίνεται να μπορώ να ξεχάσω τις λέξεις του και ένα βιβλίο «αυτοβοήθειας», βάσει τους αφορισμούς κάποιου γερμανού πικραμένου φιλόσοφου.

Αυτοβοήθεια. Δεν είναι και τόση αυτοβοήθεια δεδομένου ότι ένα δεύτερο πρόσωπο, ο συγγραφέας, είναι αυτό που σου προτείνει την πορεία. Την πορεία…

Το μυαλό μου έχει πάρει φωτιά. Τόσα πράγματα ρέουν στο μυαλό μου, όσα ποτέ ξανά δεν είχαν συγκεντρωθεί ταυτόχρονα σε έναν τόσο άβολο χώρο. Κάθε λίγο πιάνω τον εαυτό μου να κάνει νοητές σημειώσεις για πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να ενημερωθώ περεταίρω, μέρη τα οποία πρέπει να δω και εκκρεμότητες που πρέπει να εκπληρώσω μόλις αγγίξω πάλι ηλ. Υπολογιστή με ιντερνέτ, μόλις βρω λεφτά που δεν υφίστανται και μόλις βρω χρόνο που δεν υπολογίζεται. Πρέπει να τολμήσω πάλι τον διαλογισμό, να μάθω αν μπορώ να πιστέψω στην πιθανότητα αστρικής προβολής και να ενημερωθώ για την υπνωτική καταληψία και το πώς κατορθώνεται με υγιή και νόμιμα μέσα. Με αναμένει μια λίστα που αριθμεί έναν γενναίο, θα έλεγα, αριθμό βιβλίων που δεν βρίσκω χρόνο να διαβάσω αυτήν την στιγμή, με τις εκκρεμότητες των Πανελλαδικών εξετάσεων να κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου. Βιβλία στην σκέψη των οποίων η θέση μου ξαφνικά γίνεται άβολη και οι κινήσεις μου ανυπόμονες.

Τόσα πράγματα που θέλω να κάνω και ζω με την ελπίδα ότι σε περίπου 365 ημέρες από σήμερα θα είμαι ελεύθερη να αρχίσω να τα σχεδιάζω και να νιώθω πως πλέον δεν είναι μόνο όνειρα και σχέδια που κάνω με μια παρέα σε μια καφετέρια κάπου στα προάστια είτε μόνη μου σε στιγμές που το μυαλό μου τρέχει.

Στις στιγμές που λίγο άγριο μαρούλι, λίγη βιταμίνη Β και λίγο απόσπασμα βαλεριάνας- κοινώς χάπια- κυλούν στις φλέβες μου πιστεύω ότι αυτή η ελευθερία θα είναι μεθυστική και θα μου δώσει ότι ακριβώς λαχταρούσα έως τώρα.