μαθηματικά κατεύθυνσης 64/100 βιολογία κατεύθυνσης 52/100 ιστορία γενικής 87/100 φυσικής κατεύθυνσης -/100

"Ρε, ψηφίζουμε!"
"Τι; όχι ρε, πρέπει να είσαι 18 ασχέτως της χρονιάς"
"Όχι, το '94. Όλοι ψηφίζουμε!"

"Ωραία. Τι θα ψηφίσουμε;"

Πριν λίγο καιρό μας ζήτησαν στο σχολείο να εξηγήσουμε τη ζωή στην Ελλάδα της κρίσης για τους νέους. Λες και ό,τι θα λέγαμε θα έμενε στον αέρα για παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο.
Ακόμη μια τσαλακωμένη θλιβερή στοίβα γραπτών στο γραφείο κάποιου καθηγητή που έχει σιχαθεί την ζωή του, ίσως κάποιες προτάσεις με αναπάντεχα ορθή σύνταξη και δύο τρεις αγανακτισμένες φωνές, που φωνάζουν, μα δεν λένε τίποτα. Η λέξη 'αγανακτησμένος' αρέσει στους Έλληνες..
Συχνά αναρωτιέμαι τι μπορεί να αναγκάσει τον αυριανό ήλιο να ανατείλει λίγο διαφορετικά και πιο συχνά συνειδητοποιώ ότι, τίποτα δεν μπορεί. Τα ουράνια σώματα δεν ασχολούνται με εμάς. Η ανατολή και η δύση του ήλιου είναι φυσικές σταθερές. Τίποτα δεν σημαδεύει τον χρόνο σαν το καυτό σίδερο που σφάζει επωνύμως. Γιατί όλα μετατρέπονται σε ευθυγραμμισμένα γράμματα σε άσπρες σελίδες. Και η Ιστορία αναλύεται ξανά και ξανά και ξανά και ακόμη και αυτοί που την αναλύουν δεν ξέρουν τι ακριβώς ερμηνεύουν. Αλλά δεν πιστεύω στην μοιρολατρία της φυσικής διαδοχής των πραγμάτων. Και η ιδέα ότι η Ιστορία, όλο το παρελθόν και τα πιθανά μελλοντικά παρόντα, είναι η θάλασσα στην οποία πνίγεται η ανθρωπότητα, σημαδεύει με αγιάτρευτο νιχιλισμό την αρχή της σκέψης ενός 17χρονου. (Ναι! με το ζόρι με τραβούν στης κάλπες. Το μόνο που ξέρω είναι Βιολογία θετικής κατεύθυνσης, γιατί δεν με παρατάνε ήσυχη;)

Βλέπετε, 18 είναι η ηλικία των νευρώσεων. Και 17, και 16.
Και είναι εξωπραγματική εμπειρία. Πλέον δεν μπορώ να βρω την άκρη μιας σκέψης αρκετά σημαντικής. Να γκρινιάξω για το εκπαιδευτικό σύστημα;(χα! ίσως θα έπρεπε.), για την πολιτική; Μπορώ να γκρινιάζω όλη μέρα, ειλικρινά, εξασκούμε εδώ και χρόνια.
Που είναι η τέχνη ρε; Που είναι η πίστη σας στο οτιδήποτε?
Ναι, ναι ξέρω, είμαστε αισιόδοξοι και προσπαθούμε. Δεν είναι αυτό πίστη. Δεν έχεις πίστη στο "καλύτερο αύριο". Τι είναι αυτό; Το "καλύτερο αύριο";
Έχεις πίστη σε ένα σύστημα, σε ένα πρόγραμμα, ένα κάτι. (Θεός φυλάξει, σε έναν άνθρωπο πλέον!). Κλείνεσαι σπίτι σου, κοιτάς για κάνα μήνα στον καθρέπτη, περνάς από τα στάδια, ικανοποίηση, ανασφάλεια, αηδία, κατάθλιψη και προθυμία. Μετά για κάνα χρόνο ακόμη, κοιτάς τον απέναντί σου. Αντίστοιχα, απάθεια, περιέργεια, εικασία, λύπηση, ανωτερότητα, ενοχή, κατανόηση. Τότε μίλα.
Τότε πίστεψε, τότε πες επιτέλους "εγώ σε αυτό πιστεύω γιατί μπλα και μπλα και μπλα μπλα.". Και ναι, οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ σου γιατί, όχι κύριοι, δεν είναι "το πολιτικό σύστημα σάπιο", όλη σας η κοινωνία και τα ίδια σας τα σωθικά είναι σάπια. Όχι άδεια. Σάπια.

Αν όχι αυτό, τότε τι;
Υπάρχει κάποιος λόγος;



Αυτόχειρας είναι ό,τι πλέον δεν υφίσταται.
Δολοφόνος είναι το σχοινί που αρνείται να σπάσει,
                   είναι το αίμα που πρόθυμα αποδρά, τα κύτταρα που εκρήγνυνται χωρίς προειδοποίηση.
Συνεργοί, οι στρεβλωμένες ματιές των περίγυρο οφθαλμών,
                 και όλα τα υλικά που λάμπουν στο φως της βιτρίνα τόσο όμορφα, πίσω από διάφανο γυαλί.
Ο καρκίνος, οι πιο γλυκά μαινόμενες σκέψεις, φυτεμένες με προσοχή σαν εύθραυστα λουλούδια,
που σου λένε όλη μέρα,
                                                         δεν υπάρχει τίποτα για σένα εδώ.


Ναι, τα Prozac δεν δουλεύουν.
Είσαι άνθρωπος. Ανήκεις.
Μην είσαι ναρκωμένος. Μην είσαι έξαλλος. Είναι το ίδιο.



Είμαι από τους πιο απελπιστικά απαισιόδοξους ανθρώπους (Ισχύει!). Ζω στην θρυλούμενη
"Ελλάδα της κρίσης", είμαι μεσοαστή, σε μισό μήνα δίνω Πανελλαδικές, όταν μιλάμε για τις σχολές μας οι μισοί καθηγητές μας μας κοιτούν λες και είμαστε αφελείς, χρειάζομαι κάθε βδομάδα συνεδρία με ψυχολόγο, και αυτή τη στιγμή κλαίω από χαρά γιατί νιώθω, πέραν από κάθε αμφιβολία, το πόσο απέραντη είναι η ψυχή μου.
Δεν είναι αρκετό;

go figure..

the bucket of blood

p=mu

the greatest love stories have been written by hopeless romantics, people with half-eaten hearts by lovesickness and people that used to live in very different times than ours and in places where love had another meaning. I live in the 21st century, I am the generation of all kinds of crisis and sometimes, late at night, I am incurably cynical. See, there is a trully peculiar way in wich sometimes my hormonal reactions tend to synchronize with my mind. If when in a good mood, on a day with no more than just only a couple of failures, I shall daydream and find ecstatic excitement in the wonder that a bowl of fresh bright crimson strawberries is. Those days are a rare finding and the most common occurence is the mood very precisely summed up by the phrase I so very much enjoy spitting out to everyone ignorant enough to ask what is the matter, "all is shit". Very easy three words I can use whenever a very generous ammount of nagging is due. Don't judge me too fast. I do, I try to think all shiny and smiley and roses in sunny valleys with giggling children running around and shit. I do. But there is just this thing, a thing I prefer calling 'the slit tongue of my nihillistic evil twin that drowned in black bile some time ago' that whispers so softly in my ear that reality has no fancy words to say for itself and all its defenders died the exact same way the rest of us did and will, naked and alone, into oblivion and absolute nothingness. Every time I unearth a little bit of ambition beneath all the junk of my postmodernistic neurosis and father-figure collection of complexes there is just this bloody thing reprimanding me, sort of, telling me not to be a fool, not to fall for all the gooey romantic stuff that only exist to trick our minds into a more bareable version of life and human emotianal availability. to be realistic. 

I don't know anymore.. I am propably acting out on the frustration I have been holding back for quite some time now for the educational system in greece and the immense supidity that paralyzes the minds and hearts of too many people around me, leaving me, most of the days, to drown alone in my own stupidity and emptiness.

I want to feel all the cells of my body pound with life and all my bodily tissues screech in agony while my mind races through all the thinking routes and expenditions it can carry me and while I scream, cry, ooze and breath in all the excitement, the hurt, the love, loneliness, despair, hope and serenity I ever could, in just one second.

in a fraction of very short lived spell so that I can never know what anything trully feels like when it roots your soul but only when it slays like a papercut, so violent and bloody at first but right away just a scratch that will very soon heal itself. 

and then I want to say goodbye, confess that I am in no need for a prayer, and depart.

in one second from now.

if you love them you hate them dearly

strayed
imagine my empty eyes piercing through crude night's air
i run to get away
i run and my mind is running too. faster than it ever might, accelerating abruptly with every step i think i take
until, ultimately, i lose my own tracks and all my senses are pounding along the beating of poisoned heart
then i know, i feel a woman's hand gently warming my chest with a fragile touch
and as sure as lightning follows thunder i hear this weak heartbeat, even fainter than mine.
i hear a bizarre singing, buzzing in my ears then disarming the troops of my logic,   
                    being heard and being faded;
                    the song went on forever
 at last silence, 
                      lord , i love silence
wraps my wretched body and now i can see the woman's face;
old woman she was, 
like me when i would die
she said  "do you have love in there dear?" , pointing with a vague gesture at my breasts
in a quicker spell than i would have intended i hurried to reply "not just for anyone, my lady"
and said, "well it ain't your choice honey" and only the ever deceited eyes, by cruel desires and greedy aspirations, would know i never saw her again.
and all my days now swirl in insecurity and i bathe in dirty waters where despicable creatures revel
and suck the blood out of my vains