Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
we were born to die
i like odd things, unimportant things, i like twisted minds, deranged minds and gifted people. i like to cry, i like people who smile kindly, scarred people, yet courageous. i like the word "promise", it's dangerous. i like it when i am vulnerable only to him, when even though i am loveless i would love him every day, no matter that half my scars are for him. i like the past, i like to think that people are sometimes kind for no apparent reason, i like my pain, i like to get my hopes up and then watch them shatter, i like funny words, i like difficult words, i like to frown when people tell me that everything is going to be alright, i like to know that i am a minute away from everything, i like to be shy, i like the feeling when saying things i never thought i could say, i like to avoid your glances, i like to know that if you asked me to run away i would. i like talking to strangers in the train, i like when old couples hold hands, i like to be uprepaired, i like individuals who make their heartache art. i like not to like certain things, i like to give away things i cannot live without.
i like to think that if i could reconsider everything, i still would do all that i did before.
i like to think that if i could reconsider everything, i still would do all that i did before.
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
πτ. 1
"Θεέ μου, είναι τέσσερις το πρωί!τι σκατά;"
Ήταν λίγο μετά από τις τέσσερις τα χαράματα και ο ουρανός ακόμη ήταν σαν το κάρβουνο. Το κρύο ήταν βασανιστικά διαπεραστικό.
"Δεν υπάρχει Θεός". Σημείωσε με πικρία, με τα βίας ανοίγοντας το στόμα της για να αρθρώσει τις λέξεις.
"Σοβαρά;"
Ήταν πολύ αργά το βράδυ. Ή πολύ νωρίς το πρωί. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ήταν λάθος ώρα. Ίσως μετά από μια συγκεκριμένη ώρα, ο κόσμος ολόκληρος θα έπρεπε απλά να κοιμάται. Να μπαίνει σε καταστολή, να αναπνέει πιο ήρεμα.
Είχε σταματήσει επιτόπου στο τρίτο σκαλί της σκάλας, τυχαίως στο μόνο από όλα τα δεκαοκτώ μαρμάρινα σκαλιά που έδιναν πρόσβαση στον πρώτο όροφο που είχε μια σκούρα ιώδης κηλίδα στο σχήμα της Αυστραλίας. Το βλέμμα της ήταν μπερδεμένο, προφανώς δεν μπορούσε να αφομοιώσει τι ακριβώς γινόταν. Φαινόταν σαν να είχε την εντύπωση ότι βίωνε ένα πολύ έντονο όνειρο, που μοιάζει να είναι η πραγματικότητα, αλλά καθ'όλη τη διάρκειά του, στα έγκατα της συνείδησης σου, ξέρεις ότι σε λίγο θα ξυπνήσεις.
Κάθε σκαλί ήταν ένα ολόκληρο ταξίδι. Κάθε νεφέλωμα πάνω στο μάρμαρο ήταν μια χώρα και μια ζωή. Ενός ανθρώπου πληγωμένου από έναν άδοξο έρωτα, ή από μια αποτυχημένη επιχειρηματική απόπειρα. Σημαδεμένη με ιώδης βούλες, ακανόνιστες σε σχήμα, που στις άκρες ξεθωριάζουν σαν να διαλύονται στο νερό, όπως οι φιλοδοξίες δύο νιόπαντρων ή ο ενθουσιασμός του μαθητή για το Σαββατοκύριακο πριν από ένα σημαντικό διαγώνισμα.
Επτά χρόνια, αμέτρητες φορές είχε έρθει σε αυτό το σπίτι μα ποτέ δεν θυμόταν σε ποιόν όροφο ήταν το διαμέρισμα με το άθλιο ξεθωριασμένο μπεζ πατάκι εισόδου. Πρέπει να ήταν στον τρίτο. ΄Η στον δεύτερο. Δεν είχε και πολύ σημασία, τώρα είχαν μουσκέψει το απαίσιο πατάκι με τις βρεγμένες σόλες τους, μετατρέποντας το χρώμα του σε ένα πιο αποδεκτό σκούρο καφέ και η πόρτα έκλεινε απέξω το κρύο με έναν κοφτό γδούπο. Δεν έβρεχε ακριβώς. Όποτε ο ουρανός θυμόταν άνοιγε και περιέλουζε τις αλουμινένιες οροφές των αυτοκινήτων, δηλώνοντας με νοσηρό ήχο την παρουσία τους οι σταγόνες. Μετά σταμάταγε για λίγο και οι λεμονιές στα πεζοδρόμια έστυβαν τα φύλα τους μέχρι να ξαναρχίσει η βροχή.
"Δεν θέλω να κοιμηθώ".
Κάθε σκαλί ήταν ένα ολόκληρο ταξίδι. Κάθε νεφέλωμα πάνω στο μάρμαρο ήταν μια χώρα και μια ζωή. Ενός ανθρώπου πληγωμένου από έναν άδοξο έρωτα, ή από μια αποτυχημένη επιχειρηματική απόπειρα. Σημαδεμένη με ιώδης βούλες, ακανόνιστες σε σχήμα, που στις άκρες ξεθωριάζουν σαν να διαλύονται στο νερό, όπως οι φιλοδοξίες δύο νιόπαντρων ή ο ενθουσιασμός του μαθητή για το Σαββατοκύριακο πριν από ένα σημαντικό διαγώνισμα.
Επτά χρόνια, αμέτρητες φορές είχε έρθει σε αυτό το σπίτι μα ποτέ δεν θυμόταν σε ποιόν όροφο ήταν το διαμέρισμα με το άθλιο ξεθωριασμένο μπεζ πατάκι εισόδου. Πρέπει να ήταν στον τρίτο. ΄Η στον δεύτερο. Δεν είχε και πολύ σημασία, τώρα είχαν μουσκέψει το απαίσιο πατάκι με τις βρεγμένες σόλες τους, μετατρέποντας το χρώμα του σε ένα πιο αποδεκτό σκούρο καφέ και η πόρτα έκλεινε απέξω το κρύο με έναν κοφτό γδούπο. Δεν έβρεχε ακριβώς. Όποτε ο ουρανός θυμόταν άνοιγε και περιέλουζε τις αλουμινένιες οροφές των αυτοκινήτων, δηλώνοντας με νοσηρό ήχο την παρουσία τους οι σταγόνες. Μετά σταμάταγε για λίγο και οι λεμονιές στα πεζοδρόμια έστυβαν τα φύλα τους μέχρι να ξαναρχίσει η βροχή.
"Δεν θέλω να κοιμηθώ".
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
έχω σιχαθεί λιπόψυχους υπότιτλους
Χριστούγεννα.
Τις προάλλες ήρθε η Π. εξαγριωμένη με τον Δ. ο οποίος της είχε θίξει τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζοντάς τα ένα ανούσιο εμπορικό πανηγύρι.
Χριστούγεννα.
Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε τον χειμώνα. Και ο Άϊ Βασίλης δεν ήταν ένας χοντρός κυριούλης με μαύρες αρβύλες με χνουδάκι, κόκκινη στολή και αχανή μούσια σαν το χιόνι.
Ναι, ναι, εδώ είναι το σημείο όπου γκρινιάζω για όοολα που είναι λάθος με τον κόσμο μας, -όχι, πιο σωστά- με την κοινωνία μας, και φλυαρώ για όλα τα ανούσια πράγματα που μας ρουφάνε την ψυχή και για όλα τα υλιστικά στερεότυπα και καπιταλιστικές ιδεολογίες που μας εγκλωβίζουν.
Όμως, έχω βαρεθεί την γκρίνια μου και πλέον πιστεύω ότι,
το κλουβί μας είναι χρυσό.Α όχι μόνο χρυσό, έχει και λεπτομέρειες από πλατίνα και διαμάντια.
Δεν νομίζω ότι κανείς θέλει να αποδράσει, γιατί ακόμη και όταν τιτιβίζουμε για ελευθερίες και ιδανικά, η βλακώδης αλήθεια είναι ότι το κλειδί-το οποίο είναι σμιλευμένο από υλικό πολυτιμότερο όλου του χρυσού- είναι κρυμμένο ακριβώς κάτω από την φτερούγα μας.
Αυτά λοιπόν.
Φίλε μου, αν δεν γουστάρεις το facebook, διέγραψε το και προσπάθησε να καταλάβεις γιατί όντως, δεν το χρειάζεσαι. Αν από την άλλη γουστάρεις το facebook, δεν είσαι απαραίτητα ένας κενός άνθρωπος χωρίς ζωή.
Αν δεν γουστάρεις να ενδίδεις στην καταναλωτική υστερία που δέρνει όλο τον κόσμο στις "γιορτινές" περιόδους, απλά μην αγοράσεις δώρα και εξήγησε στους απογοητευμένους σου φίλους και συγγενείς γιατί δεν τους πήρες τίποτα ενώ την ίδια στιγμή τα χέρια σου είναι γεμάτα με τα, παντελώς άχρηστα και απολύτως διακοσμητικά παρεμπιπτόντως, δώρα που αυτοί μόλις σου έχωσαν στην μούρη. Που ξέρεις, μπορεί να καταλάβουν για ποιους λόγους δεν χρειάστηκε να επενδύσεις σε αναλώσιμα είδη για να τους δείξεις την αγάπη σου. Τουλάχιστον οι δικοί μου φίλοι καταλαβαίνουν.
Αν, αν , αν...
Χριστούγεννα.
Για μένα φέτος τα Χριστούγεννα είναι οι μέρες μεταξύ 23 Δεκεμβρίου 2011 και 8 Ιανουαρίου 2012.
Είναι το κρύο που εισχωρεί τα αμέτρητα στρώματα ρούχων μου, αλλά δεν με πειράζει, γιατί όπως και να το κάνουμε, είμαι τρελή και απολαμβάνω το κρύο και την βροχή περισσότερο απ'ότι θα μπορούσα ποτέ να απολαύσω μια ηλιόλουστη μέρα.
Είναι μεγάλες ποσότητες απογοήτευσης και τακτά βραχύβια χρονικά διαστήματα παραίτησης.
Είναι κλασσική μουσική, και μπαρόκ χορωδιακές συμφωνίες ή συμφωνική μέταλ που κάνουν το subwoofer μου να μετακινείται μόνο του.
Είναι οι νόμοι του Le Chatelier και του Sneider, τα θεωρήματα των κύριων Bolzano και Rolle, αλλά και παραθέματα μεσοπολεμικής ιστορίας, και οι ημερομηνίες ένδοξων επαναστάσεων που πλέον έχουν μόνο την σημασία αριθμών αραδιασμένων σε αναλώσιμα χαρτιά.
Είναι όλα μου τα όνειρα και οι φοβίες, η μοναξιά μου και η μόνη ευκαιρία, που, παρά τον εαυτό μου, δεν απέρριψα, για μια προσπάθεια στην χαρά.
Είναι αϋπνία και ουσίες, πατινάζ και οικογενειακά δείπνα, προσμονή για ταξίδια και ανθρώπους.
Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιώ ότι είμαι μισή, ή ότι είμαι πέρα για πέρα παράξενη, ή ίσως - σε τολμηρές στιγμές- ότι μπορώ να κάνω ότι επιθυμώ με την ζωή μου, να γίνω γιατρός του κόσμου, να γυρίσω την Ευρώπη χωρίς λεφτά και να σπουδάσω ζωγραφική.
Είναι σχεδόν τα πάντα, αλλά όχι ακόμη όλα.
Τις προάλλες ήρθε η Π. εξαγριωμένη με τον Δ. ο οποίος της είχε θίξει τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζοντάς τα ένα ανούσιο εμπορικό πανηγύρι.
Χριστούγεννα.
Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε τον χειμώνα. Και ο Άϊ Βασίλης δεν ήταν ένας χοντρός κυριούλης με μαύρες αρβύλες με χνουδάκι, κόκκινη στολή και αχανή μούσια σαν το χιόνι.
Ναι, ναι, εδώ είναι το σημείο όπου γκρινιάζω για όοολα που είναι λάθος με τον κόσμο μας, -όχι, πιο σωστά- με την κοινωνία μας, και φλυαρώ για όλα τα ανούσια πράγματα που μας ρουφάνε την ψυχή και για όλα τα υλιστικά στερεότυπα και καπιταλιστικές ιδεολογίες που μας εγκλωβίζουν.
Όμως, έχω βαρεθεί την γκρίνια μου και πλέον πιστεύω ότι,
το κλουβί μας είναι χρυσό.Α όχι μόνο χρυσό, έχει και λεπτομέρειες από πλατίνα και διαμάντια.
Δεν νομίζω ότι κανείς θέλει να αποδράσει, γιατί ακόμη και όταν τιτιβίζουμε για ελευθερίες και ιδανικά, η βλακώδης αλήθεια είναι ότι το κλειδί-το οποίο είναι σμιλευμένο από υλικό πολυτιμότερο όλου του χρυσού- είναι κρυμμένο ακριβώς κάτω από την φτερούγα μας.
Αυτά λοιπόν.
Φίλε μου, αν δεν γουστάρεις το facebook, διέγραψε το και προσπάθησε να καταλάβεις γιατί όντως, δεν το χρειάζεσαι. Αν από την άλλη γουστάρεις το facebook, δεν είσαι απαραίτητα ένας κενός άνθρωπος χωρίς ζωή.
Αν δεν γουστάρεις να ενδίδεις στην καταναλωτική υστερία που δέρνει όλο τον κόσμο στις "γιορτινές" περιόδους, απλά μην αγοράσεις δώρα και εξήγησε στους απογοητευμένους σου φίλους και συγγενείς γιατί δεν τους πήρες τίποτα ενώ την ίδια στιγμή τα χέρια σου είναι γεμάτα με τα, παντελώς άχρηστα και απολύτως διακοσμητικά παρεμπιπτόντως, δώρα που αυτοί μόλις σου έχωσαν στην μούρη. Που ξέρεις, μπορεί να καταλάβουν για ποιους λόγους δεν χρειάστηκε να επενδύσεις σε αναλώσιμα είδη για να τους δείξεις την αγάπη σου. Τουλάχιστον οι δικοί μου φίλοι καταλαβαίνουν.
Αν, αν , αν...
Χριστούγεννα.
Για μένα φέτος τα Χριστούγεννα είναι οι μέρες μεταξύ 23 Δεκεμβρίου 2011 και 8 Ιανουαρίου 2012.
Είναι το κρύο που εισχωρεί τα αμέτρητα στρώματα ρούχων μου, αλλά δεν με πειράζει, γιατί όπως και να το κάνουμε, είμαι τρελή και απολαμβάνω το κρύο και την βροχή περισσότερο απ'ότι θα μπορούσα ποτέ να απολαύσω μια ηλιόλουστη μέρα.
Είναι μεγάλες ποσότητες απογοήτευσης και τακτά βραχύβια χρονικά διαστήματα παραίτησης.
Είναι κλασσική μουσική, και μπαρόκ χορωδιακές συμφωνίες ή συμφωνική μέταλ που κάνουν το subwoofer μου να μετακινείται μόνο του.
Είναι οι νόμοι του Le Chatelier και του Sneider, τα θεωρήματα των κύριων Bolzano και Rolle, αλλά και παραθέματα μεσοπολεμικής ιστορίας, και οι ημερομηνίες ένδοξων επαναστάσεων που πλέον έχουν μόνο την σημασία αριθμών αραδιασμένων σε αναλώσιμα χαρτιά.
Είναι όλα μου τα όνειρα και οι φοβίες, η μοναξιά μου και η μόνη ευκαιρία, που, παρά τον εαυτό μου, δεν απέρριψα, για μια προσπάθεια στην χαρά.
Είναι αϋπνία και ουσίες, πατινάζ και οικογενειακά δείπνα, προσμονή για ταξίδια και ανθρώπους.
Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιώ ότι είμαι μισή, ή ότι είμαι πέρα για πέρα παράξενη, ή ίσως - σε τολμηρές στιγμές- ότι μπορώ να κάνω ότι επιθυμώ με την ζωή μου, να γίνω γιατρός του κόσμου, να γυρίσω την Ευρώπη χωρίς λεφτά και να σπουδάσω ζωγραφική.
Είναι σχεδόν τα πάντα, αλλά όχι ακόμη όλα.
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
σήμερα
Εγώ θα σας πω απλά πράγματα πολύ απλά και νομίζω ότι τα απλά είναι και πολύ σημαντικά, τι θα κρατούσα. Την πολύτιμη και ύψίστη ηθική αξία της ψυχικής γενναιοδωρίας, της φιλίας της αγάπης της δόμησης της ευγένειας, την καλημέρα του γείτονα, προς τον γείτονα, το δεν πειράζει, να έχουμε υγεία, τη φράση τούτη του ταξιτζή που με κατανόηση σού απευθύνει όταν εσύ βρίσκεσαι άβολα δίχως πορτοφόλι γιατί το ξέχασες και δεν έχεις να πληρώσεις. Αυτό μου έχει συμβεί 2 φορές. Κι όταν κατόπιν πιέσεων ενδίδει να δεχτεί να του στείλεις τα οφειλώμενα και κάτι τι ακόμα για ένα μπουκάλι κρασί κι αυτός με τη σειρά του σε ευχαριστεί από τηλεφώνου. Κι όταν δίχως να το περιμένεις ο άγνωστος γίνεται συμπαραστάτης φίλος σε μιαν ανάγκη σου τούτα τι είναι; Πολύτιμα μαργαριτάρια ανθρωπιάς.
Τι θα άλλαζα…αν μπορούσα να ξεριζώσω το «δεν βαριέσαι, εγώ θα αναμορφώσω και θα φτιάξω την Ελλάδα;» Η παθητική τούτη στάση η αντίληψη απαισιοδοξίας πρέπει να ανατραπεί. Ενθαρρυντικό φως περιπτώσεων ενεργούς συμμετοχής στα δέοντα ζητήματα του τόπου μας υπάρχει. Υπάρχει στην ιστορία μας.
Τελευταίο δείγμα η συμμετοχή συνόλου στο πένθιμο εθνικό συμβάν της καταστροφής της Πάρνηθας. Κάθε ένας από εμάς κι όλοι μαζί σύνολο, μπορούμε να ανατρέψουμε ό,τι αρνητικό μας καταδυναστεύει.
Ευχαριστώ που με ακούσατε.
Παναγιώτης Τέτσης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)