φοβάμαι ζω κάπως ψεύτικα, έχω πείσει το μυαλό μου να μην αποκλίνει για λίγο ακόμη, μέχρι να αποδράσει από αυτά τα λασπερά σύνορα, να ξέρω ότι πλέον είμαι μόνη μου και να μπορέσει να διαστρεβλωθεί περισσότερο απ ότι ποτέ συνήθιζε. μετά από κάθε συνεδρία με την συνονόματη ψυχολόγο νιώθω σαν απάτη και ξέρω ότι κάποιες φορές δεν μιλάω αυτά που σκέφτομαι και αρκούμε στο να συμφωνώ μαζί της ότι γιατρεύτηκα και είμαι 'ορθή'.
είμαι πλαγίως. πες τις λέξεις και θα χαθώ τόσο εύκολα. είναι το μόνο που ξέρω.
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012
what's mine was always yours and yours is mine
"εμπιστεύσου με, κλείσε τα μάτια σου."
όταν είσαι μεθυσμένος μπορείς να πεις οτιδήποτε. Σοβαρά. Το μυαλό σου απλά θα γεννά τα πιο όμορφα τέρατα και χορεύεις στους πιο πυκνούς καπνούς που στο τέλος της επόμενης ημέρας είναι απλά βρομιές. Ναι, δεν έχει νόημα. Αλλά τι έχει τελικά?
Ωχ, γεια σου φίλη μιζέρια. Σε ζηλεύω.
6 χρόνια ρουτίνας τελείωσαν με τον πιο αναμενόμενο τρόπο. Αυτόν που σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν αυτό που έκανες μέχρι τώρα ήταν απλά να λειτουργείς. Να αναπνέεις είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Εκτός κι αν τα σακούλια που έχεις για πνευμόνια είναι αυτοκτονικά.
Πάντως δεν τρέχω πλέον. Χα. ούτε αυτό έχει νόημα. Όσο συνεχίζω όμως να το λέω τόσο φθίνει και η αναγκαιότητα αυτού που κάνω τώρα. Οπότε σκάσε!
τι κρύβεις στο δωμάτιο σου. εγώ κρύβω τον εαυτό μου. εσύ κρύβεις πιο πολλά απ ότι καταλαβαίνω.
προχθές έβλεπα μια βαθύτατα ηλίθια ταινία αλλά σε κάποια φάση σκέφτηκα, πρέπει, πρέπει να υπάρχει σωτηρία. ο λόγος για τον οποίο το σκέφτηκα είναι προφανώς η απόδειξη ότι η ταινία τελικά δεν ήταν ηλίθια ή ότι εγώ είμαι ηλίθια και το μυαλό μου απλά δεν συμμαζεύεται και οι κοριτσίστικες ορμόνες μου δεν θέλουν να με αφήσουν να γίνω κυνική. πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος να ξεπλύνουμε τις ψυχές μας.Ή όπως προτιμά η νεολαία να λέει, δεν παίζει ρε φίλε! Ξέρω, κλισέ, μα είναι κοινότοπο γιατί είναι αλήθεια. Δεν έχει να κάνει με αλληγορίες. Δεν είναι τα πάντα ή 'κουλτούρα' ή ρηχά. Ο μανιχαϊσμός αρμόζει στα ρητορικά μόνο ερωτήματα. Αν ούτε εμείς δεν έχουμε ψυχές τι κάνουμε τότε?
Εγώ μεγάλωσα πιστεύοντας ότι είμαστε άπειροι. Είμαστε αυτοί που πριν κιόλας πατήσει ο Τζίζους στα αμαρτωλά μας μέρη είχαμε τελειοποιήσει τις ψυχές μας, και το κάναμε με το τίμημα να είμαστε έτσι αμαρτωλοί για πάντα. Γιατί ήταν καιρός να χαθούμε λίγο μέσα στα άδυτα του στέρνου μας και χάσαμε μαζί και όλους γύρω μας, βουτήξαμε στο κενό προσεύχοντας για φως εκεί που ο ίδιο ο θεός είχε διαλέξει το σκοτάδι. Και ίσως ήταν σοφή κίνηση γιατί στα μέσα της πτώσης κάπου σκάλωσε το μυαλό μας και αρνήθηκε ότι ήξερε και είπε,
το μόνο που γνωρίζω τώρα είναι το σκοτάδι.
και δεν είναι απερισκεψία, δεν είναι μαζοχιστικό,
θα ξαναβουτάγαμε κάθε μέρα. σε οποιαδήποτε απόχρωσης σκοτάδι.
Και γενικολογώ για άλλη μια φορά, γιατί είμαι πολύ καλή σε αυτό. Όταν όμως σκέφτομαι έτσι-και όταν ακούω πανκ-ανατριχιάζω και τότε ξέρω ότι νιώθω.
Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι χαρούμενοι. κάπου κάπου πρέπει να κλαίμε τις ψυχές μας. Σαφώς, δεν λέω ότι το προτιμότερο είναι να να ξεχειλίζουμε μαύρη πίσσα. Αλλά αν νιώθεις και έχεις νιώσει συγκεκριμένες μαχαιριές να σκίζουν τα πλευρά και τις παλάμες σου οι πληγές δεν επουλώνονται ποτέ. Γιατί η χαραμάδα από όπου αποδρά το αίμα μας είναι ενάντια στους νόμους του αίματος αυτού και κερδίζει έτσι την μνήμη μας, όταν κοιτάς την σάρκα σου δεν νιώθεις πλέον πόνο, απλά κάτι πρωτόγονο ξυπνά πίσω από τα μάτια σου και σε καταναλώνει τόσο εύκολα. Και πάντα μέρος σου θα λείπει. Δεν είναι η θύμηση ενός λάθους που θα σε αποτρέψει από το να το ξανακάνεις.τίποτα τέτοιο. είναι εκεί απλά να σου θυμίζει ότι πρέπει να πονάς. δεν μπορώ να καταλάβω όμως την βεντέτα των ανθρώπων με τον πόνο. Υπόσχομαι δεν είμαι μαζοχίστρια, αλλά ο πόνος, ναι η φάση είμαι στο πάτωμα και δεν μπορώ να αναπνεύσω από τα αναφιλητά και δεν καταφέρνω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου για τρεις μέρες είναι η λύτρωση η ίδια.
προτιμώ να ζήσω και μέχρι το τέλος της ζωής μου να μου προτείνουν ψυχολόγους και ψυχιάτρους οι γνωστοί μου παρά να είμαι ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στην αυλή της απάθειας.
νιώθω ότι μιλάω στον αέρα του δωματίου μου.βασικά, πάντα έτσι θα είναι.
όταν είσαι μεθυσμένος μπορείς να πεις οτιδήποτε. Σοβαρά. Το μυαλό σου απλά θα γεννά τα πιο όμορφα τέρατα και χορεύεις στους πιο πυκνούς καπνούς που στο τέλος της επόμενης ημέρας είναι απλά βρομιές. Ναι, δεν έχει νόημα. Αλλά τι έχει τελικά?
Ωχ, γεια σου φίλη μιζέρια. Σε ζηλεύω.
6 χρόνια ρουτίνας τελείωσαν με τον πιο αναμενόμενο τρόπο. Αυτόν που σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν αυτό που έκανες μέχρι τώρα ήταν απλά να λειτουργείς. Να αναπνέεις είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Εκτός κι αν τα σακούλια που έχεις για πνευμόνια είναι αυτοκτονικά.
Πάντως δεν τρέχω πλέον. Χα. ούτε αυτό έχει νόημα. Όσο συνεχίζω όμως να το λέω τόσο φθίνει και η αναγκαιότητα αυτού που κάνω τώρα. Οπότε σκάσε!
τι κρύβεις στο δωμάτιο σου. εγώ κρύβω τον εαυτό μου. εσύ κρύβεις πιο πολλά απ ότι καταλαβαίνω.
προχθές έβλεπα μια βαθύτατα ηλίθια ταινία αλλά σε κάποια φάση σκέφτηκα, πρέπει, πρέπει να υπάρχει σωτηρία. ο λόγος για τον οποίο το σκέφτηκα είναι προφανώς η απόδειξη ότι η ταινία τελικά δεν ήταν ηλίθια ή ότι εγώ είμαι ηλίθια και το μυαλό μου απλά δεν συμμαζεύεται και οι κοριτσίστικες ορμόνες μου δεν θέλουν να με αφήσουν να γίνω κυνική. πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος να ξεπλύνουμε τις ψυχές μας.Ή όπως προτιμά η νεολαία να λέει, δεν παίζει ρε φίλε! Ξέρω, κλισέ, μα είναι κοινότοπο γιατί είναι αλήθεια. Δεν έχει να κάνει με αλληγορίες. Δεν είναι τα πάντα ή 'κουλτούρα' ή ρηχά. Ο μανιχαϊσμός αρμόζει στα ρητορικά μόνο ερωτήματα. Αν ούτε εμείς δεν έχουμε ψυχές τι κάνουμε τότε?
Εγώ μεγάλωσα πιστεύοντας ότι είμαστε άπειροι. Είμαστε αυτοί που πριν κιόλας πατήσει ο Τζίζους στα αμαρτωλά μας μέρη είχαμε τελειοποιήσει τις ψυχές μας, και το κάναμε με το τίμημα να είμαστε έτσι αμαρτωλοί για πάντα. Γιατί ήταν καιρός να χαθούμε λίγο μέσα στα άδυτα του στέρνου μας και χάσαμε μαζί και όλους γύρω μας, βουτήξαμε στο κενό προσεύχοντας για φως εκεί που ο ίδιο ο θεός είχε διαλέξει το σκοτάδι. Και ίσως ήταν σοφή κίνηση γιατί στα μέσα της πτώσης κάπου σκάλωσε το μυαλό μας και αρνήθηκε ότι ήξερε και είπε,
το μόνο που γνωρίζω τώρα είναι το σκοτάδι.
και δεν είναι απερισκεψία, δεν είναι μαζοχιστικό,
θα ξαναβουτάγαμε κάθε μέρα. σε οποιαδήποτε απόχρωσης σκοτάδι.
Και γενικολογώ για άλλη μια φορά, γιατί είμαι πολύ καλή σε αυτό. Όταν όμως σκέφτομαι έτσι-και όταν ακούω πανκ-ανατριχιάζω και τότε ξέρω ότι νιώθω.
Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι χαρούμενοι. κάπου κάπου πρέπει να κλαίμε τις ψυχές μας. Σαφώς, δεν λέω ότι το προτιμότερο είναι να να ξεχειλίζουμε μαύρη πίσσα. Αλλά αν νιώθεις και έχεις νιώσει συγκεκριμένες μαχαιριές να σκίζουν τα πλευρά και τις παλάμες σου οι πληγές δεν επουλώνονται ποτέ. Γιατί η χαραμάδα από όπου αποδρά το αίμα μας είναι ενάντια στους νόμους του αίματος αυτού και κερδίζει έτσι την μνήμη μας, όταν κοιτάς την σάρκα σου δεν νιώθεις πλέον πόνο, απλά κάτι πρωτόγονο ξυπνά πίσω από τα μάτια σου και σε καταναλώνει τόσο εύκολα. Και πάντα μέρος σου θα λείπει. Δεν είναι η θύμηση ενός λάθους που θα σε αποτρέψει από το να το ξανακάνεις.τίποτα τέτοιο. είναι εκεί απλά να σου θυμίζει ότι πρέπει να πονάς. δεν μπορώ να καταλάβω όμως την βεντέτα των ανθρώπων με τον πόνο. Υπόσχομαι δεν είμαι μαζοχίστρια, αλλά ο πόνος, ναι η φάση είμαι στο πάτωμα και δεν μπορώ να αναπνεύσω από τα αναφιλητά και δεν καταφέρνω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου για τρεις μέρες είναι η λύτρωση η ίδια.
προτιμώ να ζήσω και μέχρι το τέλος της ζωής μου να μου προτείνουν ψυχολόγους και ψυχιάτρους οι γνωστοί μου παρά να είμαι ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στην αυλή της απάθειας.
νιώθω ότι μιλάω στον αέρα του δωματίου μου.βασικά, πάντα έτσι θα είναι.
Κυριακή 17 Ιουνίου 2012
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012
dare me to stop
i am sorry, i am lost. and forever will be.
there are those days when you wake up, and the minute you recollect your R.E.M. struck mind, you know it is going to be an unpleasant day. uncomfortable more likely. and all you can do is wait for it to come. wait for something someone says, something you say or do, or the most irrelevant insipid little detail that will make you feel genuinly disgusted by the fact that you have to be alive to experience this.
After having half a lifetime of those days, and half only because i am practically half a human barely having two decades of carbon footprint left on this earth, i have finally reached the victorious moment of being able to express the unexpressable. You want to peel off your own skin.
Because it doesn't fit you, it is too tight or too baggy, and you can't possibly hope to antagonize the other cool kids who wear their skins oh so perfectly, like their parents had them tailor made before they were even born and continued to go out of their way just to make their kids after the image fitting for their skins.
And yes, of course i don't even know what i am talking about. No one does, what did you think?
And then there is the hatred.
You hate yourself, the way your own stupid head sits on your head, you hate everyone that gets in the way of your view, everyone who talks to you.
You are even hating the fact that you are hating everything else in the first place.
Really though, it is just envy.
People talk to you about anything, you don't care, you only want to talk about yourself. you want to whimper a little about how unjust life has been to you, how much of a mistreated but kind and awesome person you really are, how everyone just should adore you, but at the same time about how superior you are that you don't adore anyone.
Wake up self, yes, you are a devilish parasite living in human form, but don't fool yourself, you are anything but human.
However, do not fret and do not wallow, you are not the only one.Everyone is the same.
What is the worst you think about yourself? That is exactly what you are.
What is the worst you can think about others? That is exactly what they are.
So, unleash baby!
If hatefull and bitter is what you are going to be you might as well be honest about it.
The most nightmarish thing though is that it works like a boomerang. and as strong the hit is when you unleash it as strong it is goint to be when it is unleashed upon you. It is not divinde intervention, good grief! no. It is just that it is all inside you. It is as if your skin, the membrane of your every cell, your skull are 'all kinds of destructive substances and methods'-proof. And you can imagine what happens when a bomb explodes in the little quarters of your heart.
there are those days when you wake up, and the minute you recollect your R.E.M. struck mind, you know it is going to be an unpleasant day. uncomfortable more likely. and all you can do is wait for it to come. wait for something someone says, something you say or do, or the most irrelevant insipid little detail that will make you feel genuinly disgusted by the fact that you have to be alive to experience this.
After having half a lifetime of those days, and half only because i am practically half a human barely having two decades of carbon footprint left on this earth, i have finally reached the victorious moment of being able to express the unexpressable. You want to peel off your own skin.
Because it doesn't fit you, it is too tight or too baggy, and you can't possibly hope to antagonize the other cool kids who wear their skins oh so perfectly, like their parents had them tailor made before they were even born and continued to go out of their way just to make their kids after the image fitting for their skins.
And yes, of course i don't even know what i am talking about. No one does, what did you think?
And then there is the hatred.
You hate yourself, the way your own stupid head sits on your head, you hate everyone that gets in the way of your view, everyone who talks to you.
You are even hating the fact that you are hating everything else in the first place.
Really though, it is just envy.
People talk to you about anything, you don't care, you only want to talk about yourself. you want to whimper a little about how unjust life has been to you, how much of a mistreated but kind and awesome person you really are, how everyone just should adore you, but at the same time about how superior you are that you don't adore anyone.
Wake up self, yes, you are a devilish parasite living in human form, but don't fool yourself, you are anything but human.
However, do not fret and do not wallow, you are not the only one.Everyone is the same.
What is the worst you think about yourself? That is exactly what you are.
What is the worst you can think about others? That is exactly what they are.
So, unleash baby!
If hatefull and bitter is what you are going to be you might as well be honest about it.
The most nightmarish thing though is that it works like a boomerang. and as strong the hit is when you unleash it as strong it is goint to be when it is unleashed upon you. It is not divinde intervention, good grief! no. It is just that it is all inside you. It is as if your skin, the membrane of your every cell, your skull are 'all kinds of destructive substances and methods'-proof. And you can imagine what happens when a bomb explodes in the little quarters of your heart.
Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012
lace ravens
here in the forest we grow, our roots deep and poisonous, made out of our own melted bones,
we are young and we have the right to dig in our flesh, to live through smoke and to inhale paper agony.
where, where no one exist for anyone, where nobody dies but our bodies remain broken, where we paint our faces but can see the eyes, and where no words can suffice.
endless icy glaciers are the waters and the horizon as always infinite. beauty always makes the heart forget to beat. it is addictive and it can spit you into oblivion.
love here is vintage. and our blood can be sung, our souls see each other and implode.
we are young and we have the right to dig in our flesh, to live through smoke and to inhale paper agony.
where, where no one exist for anyone, where nobody dies but our bodies remain broken, where we paint our faces but can see the eyes, and where no words can suffice.
endless icy glaciers are the waters and the horizon as always infinite. beauty always makes the heart forget to beat. it is addictive and it can spit you into oblivion.
love here is vintage. and our blood can be sung, our souls see each other and implode.
Τρίτη 5 Ιουνίου 2012
what is dead may never die
Ήμαστε σε μια καταγάλανη θάλασσα και αμέσως ήξερα ποιοι ήταν εκεί μαζί μου, ο αδερφός μου και οι δύο φίλοι μας από το χωριό. Δεν ήταν καθόλου ηλιόλουστη μέρα, αλλά αμφιβάλω πως ήταν απόγευμα, πρέπει ο μεγάλος βράχος που υψωνόταν μπρος μας τουλάχιστον στα είκοσι μέτρα, χωρίζοντας στα δύο τον κολπίσκο του Φονέα , να έκρυβε το μεγαλύτερο μέρος του αδιάθετου ήλιου. Δεν έστρεψα ποτέ το βλέμμα μου προς τον ουρανό αλλά μόνο από την επίδραση του φωτός στα μάτια μου και στο δέρμα της Κωνσταντίνας που βρισκόταν μπρος μου, το καταλάβαινα. Είχα μια έντονη αίσθηση ανασφάλειας όπως μπορώ να φανταστώ πως πάντα έχω όταν χρειάζεται να αποκαλύψω μεγαλύτερο μέρος σάρκας απ ότι αφήνει απροστάτευτο από τα μάτια του αδίστακτου ήλιου μια μακρυμάνικη μπλούζα και ένα μαύρο εφαρμοστό μακρύ παντελόνι. Ήθελα να κοιτάξω τον Παναγιώτη, αλλά ποτέ δεν το έκανα. Νομίζω πως τον άκουγα να μιλάει με τον αδερφό μου και σε κάποια στιγμή πρέπει να του μίλησα και εγώ αλλά προφανώς οτιδήποτε είπα δεν ήταν τόσο σημαντικό.
Δεν ξέρω τι ακριβώς μεσολάβησε, πάντως καθ όλη την διάρκεια που ήμαστε στην θάλασσα είχα την αλάνθαστη εντύπωση ότι το είχα ξανακάνει αυτό πολλές φορές. Ότι πολλές φορές είχα πάει για καλοκαιρινό μπάνιο με την Ντίνα και τον Παναγιώτη. Αλλά πλέον δεν το σκεφτόμουν αυτό, βρισκόμουν σε ένα μεγάλο κτήριο, σαν ένα χώρο σχεδιασμένο βάσει τις γελοία ψηλοτάβανες αίθουσες αναμονής στο μέγαρο μουσικής Αθηνών αλλά με την εσωτερική διακόσμηση της "εξοχικής κατοικίας" ενός Βρετανού ή , καλύτερα ίσως, Γάλλου, ευγενή απόγονου βασιλικής οικογένειας του προηγούμενου αιώνα. Αναμενόμενα, όλοι ήταν ντυμένοι στις ακριβότερες και πιο εξωφρενικές βραδυνές τουαλέτες και κουστούμια. Και όλοι είχαν την διάθεση μασκαρέματος και παραπλάνησης. Πλέον δεν θυμάμαι τις άκρες των νοητικών σχοινιών που οδηγούν στην κατάληξη αυτής της βραδιάς. Στοιχηματίζω ότι είτε ήταν εξωφρενικά μονότονη είτε εκστατικά περιπετειώδης. 'Ετσι θα είχε τον ίδιο αισθητικό απόηχο που θα πνιγόταν από την σφοδρότητα των αισθημάτων.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί στην ζωή μου και ένιωθα σαν να φιλοξενούσα διαφορετική ουσία.
Τίποτα δεν προανήγγειλε την ακόλουθη εικόνα.
"Κοίτα, το φεγγάρι είναι πάνω από το πανεπιστήμιο." είπα στον Δημήτρη, δείχνοντας του περισσότερο με το μαγνητισμένο βλέμμα παρά με χειρονομίες, τη γεμάτη μα κάτασπρη και εκτυφλωτική σελήνη θριαμβευτής στο ουράνιο προσκέφαλο ενός αρχαίου μαρμαρωτού κτίσματος αξιοσημείωτης ομοιότητας με τον Παρθενώνα.
Δεν ξέρω τι ακριβώς μεσολάβησε, πάντως καθ όλη την διάρκεια που ήμαστε στην θάλασσα είχα την αλάνθαστη εντύπωση ότι το είχα ξανακάνει αυτό πολλές φορές. Ότι πολλές φορές είχα πάει για καλοκαιρινό μπάνιο με την Ντίνα και τον Παναγιώτη. Αλλά πλέον δεν το σκεφτόμουν αυτό, βρισκόμουν σε ένα μεγάλο κτήριο, σαν ένα χώρο σχεδιασμένο βάσει τις γελοία ψηλοτάβανες αίθουσες αναμονής στο μέγαρο μουσικής Αθηνών αλλά με την εσωτερική διακόσμηση της "εξοχικής κατοικίας" ενός Βρετανού ή , καλύτερα ίσως, Γάλλου, ευγενή απόγονου βασιλικής οικογένειας του προηγούμενου αιώνα. Αναμενόμενα, όλοι ήταν ντυμένοι στις ακριβότερες και πιο εξωφρενικές βραδυνές τουαλέτες και κουστούμια. Και όλοι είχαν την διάθεση μασκαρέματος και παραπλάνησης. Πλέον δεν θυμάμαι τις άκρες των νοητικών σχοινιών που οδηγούν στην κατάληξη αυτής της βραδιάς. Στοιχηματίζω ότι είτε ήταν εξωφρενικά μονότονη είτε εκστατικά περιπετειώδης. 'Ετσι θα είχε τον ίδιο αισθητικό απόηχο που θα πνιγόταν από την σφοδρότητα των αισθημάτων.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί στην ζωή μου και ένιωθα σαν να φιλοξενούσα διαφορετική ουσία.
Τίποτα δεν προανήγγειλε την ακόλουθη εικόνα.
"Κοίτα, το φεγγάρι είναι πάνω από το πανεπιστήμιο." είπα στον Δημήτρη, δείχνοντας του περισσότερο με το μαγνητισμένο βλέμμα παρά με χειρονομίες, τη γεμάτη μα κάτασπρη και εκτυφλωτική σελήνη θριαμβευτής στο ουράνιο προσκέφαλο ενός αρχαίου μαρμαρωτού κτίσματος αξιοσημείωτης ομοιότητας με τον Παρθενώνα.
i've got a brand new game
i wanna lay on you
i liquify my thoughts and then i evaporate into filthy, sticky, dense humidity.
i know so little. i know nothing.
and there is absolutely nothing indicative of any significance deriving from my breathing.
i crawl my way through the conscience of my weakling, i require anything, everything i want, i steal in a way it seems as if i am given, i waste all and then i leave. leaving nothing behind. empty spaces and agony for Him and Her, the two i fought for and conquered, until my gravitional momentum steals their gasps as well.
"it's just a philosophy! i'm not gonna off myself. this is theory.tottaly different thing!"
I can't believe I ever said those words hoping to find a truth in them while spitting them out with spite. It's not a philosophy, it is airborne bullshit. all of it. and it is all the same. philosophy, action. it resides in you head.
it spawns in your brain.
as i age the pores on my skin leak black bile, i am a bucket of spit, sweat, blood, tar and tears. And they are all just the same.
all lies in the illusion. you see what you want to see. thus i am pleasant like a sweet springtime afternoon.
there is absolutely no point. no reason. no real result. cosmic void.
but, honestly,
if that can't set you free what can?
i know so little. i know nothing.
and there is absolutely nothing indicative of any significance deriving from my breathing.
i crawl my way through the conscience of my weakling, i require anything, everything i want, i steal in a way it seems as if i am given, i waste all and then i leave. leaving nothing behind. empty spaces and agony for Him and Her, the two i fought for and conquered, until my gravitional momentum steals their gasps as well.
"it's just a philosophy! i'm not gonna off myself. this is theory.tottaly different thing!"
I can't believe I ever said those words hoping to find a truth in them while spitting them out with spite. It's not a philosophy, it is airborne bullshit. all of it. and it is all the same. philosophy, action. it resides in you head.
it spawns in your brain.
as i age the pores on my skin leak black bile, i am a bucket of spit, sweat, blood, tar and tears. And they are all just the same.
all lies in the illusion. you see what you want to see. thus i am pleasant like a sweet springtime afternoon.
there is absolutely no point. no reason. no real result. cosmic void.
but, honestly,
if that can't set you free what can?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)