Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Αν μπορούσα θα κοπανούσα την πόρτα σου μέχρι να μου ανοίξεις και να με σώσεις από το άρρωστο μυαλό μου. Θα περίμενα και θα τιμωρούσα το ξύλο επειδή είναι τόσο ανυποχώρητο. Θα ούρλιαζα επιτέλους, γιατί μου φαίνεται ότι τελευταία μόνο ψιθυρίζω, και ίσως να γονάτιζα στο κρύο μάρμαρο του διαδρόμου καθώς θα συνειδητοποιούσα τι κάνω, μα παρόλ'αυτά, δεν θα σταματούσα, θα ούρλιαζα ακόμη πιο δυνατά και οι τοίχοι σου θα σε παρακαλούσαν να με σώσεις. Μα εσύ δεν θα ήσουν εκεί, γιατί μου είπαν ότι όλα θα τα περάσω μόνη μου και κάθε συμφορά που ποτέ θα με δηλητηριάσει θα είναι μια ασήμαντη παρέμβαση της τύχης και το όραμα ενός αγκαθωτού μονοπατιού που οδηγεί στο ρέμα. Όλοι οι φιλόσοφοι που μισούσες μιλούσαν για αυτούς που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, και εσύ πίστευες ότι απλά ποτέ δεν άξιζαν τίποτε ανάλογο ενός μορφασμού οδύνης και λίγων δακρύων. Έτσι εγώ ποτέ δεν άξιζα τον πόνο που μου χάρισες, μα εσύ, εσύ κατάπιες τον πόνο σου ανόητα, με καπνό και το αλάτι μιας άσχημης θάλασσας. 
Θα ούρλιαζα και θα έκλαιγα για σαράντα λεπτά ακριβώς μέχρι να με ακούσει κάποιος μίζερος περαστικός που γνωρίζει τυχαία προς τα πού παρασύρει ο αέρας το θρήνο, και θα προσέφερε βοήθεια, θα σήκωνε το θανάσιμο μαχαίρι και θα το έμπιγε στα σωθικά του καθώς θα μου έπιανε το χέρι, και ποτέ δεν θα τον άφηνα να με αφήσει, γιατί τότε, τότε θα έλαμπαν τα μάτια του τόσο λαμπερά σαν όντως να μην είχαν τίποτα άλλο να δούνε. Και τότε, τότε ίσως για λίγο να του έκλεβα λίγη ζωή, αυτό το έσχατο βλέμμα, ώστε να νιώσω κάτι διαφορετικό.
Και να ταξιδέψω, μόνη μου, μαζί με ό,τι πίστη έτρεφε ποτέ ο άμοιρος αυτός απρόσωπος για τους κόσμους, σε όλα τα δωμάτια των οποίων τις πόρτες προσπέρναγα και θα έκανα συλλογή όλα τα γυάλινα ποτήρια στα οποία ποτέ μου έσταξα το άιμα μου.

το αίμα των αθώων πρέπει να χύνεται πριν μολυνθεί
και ο κόσμος να πνιγεί σε αυτό, μεθώντας από τον αιώνιο πόνο
όλο τον πόνο που είναι μόνο μια παραίσθηση
ένα οτιδήποτε για να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι όντως ζωντανός, όταν δεν μπορείς να ξέρεις αν αναπνέεις ή όχι



 Έτσι ποτέ δεν θα περάσω τις θάλασσες να έρθω να σε δω έξω από την πόρτα σου που δεν θα μπορώ ποτέ να ξέρω από τι υλικό είναι φτιαγμένη. Θα πιστεύω ότι η μέρα θα έρθει που όντως εσύ δεν θα είσαι εκεί γιατί ποτέ δεν ήσουν και ήσουν μόνο στον αέρα των βουνών βόρεια από το σπίτι μου. Δεν θα αφήσω τον ευατό μου να ουρλιάξει, κρίνω, για πολύ καιρό ακόμη και ποτέ ποτέ δεν θα κοιτάξω ξανά άνθρωπο στα μάτια μετά από εσένα. Χαίρομαι ειλικρινά που ξέρω ότι αυτή η ταχύτητα των σκέψεών μου είναι πανικός για το κάθε δευτερόλεπτο που καραδοκεί να πετσοκόψει το μυαλό μου, γιατί ξέρω να σου ονομάσω τον πόνο και ποτέ δεν θα επιλέξω να τον εξορκίσω μέχρι να αποφασιστεί ότι δεν ανήκω εδώ. Θα χρησιμοποιώ συχνά και βασικά τις λέξεις ποτέ, γιατί και θα , χωρίς να σκέφτομαι και κάθε μέρα, κάθε μέρα, θα ψιθυρίζω στα δέντρα,
                                                                                        έρχομαι
                                                                                        έρχομαι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου