έχω σιχαθεί λιπόψυχους υπότιτλους

Χριστούγεννα.
Τις προάλλες ήρθε η Π. εξαγριωμένη με τον Δ. ο οποίος της είχε θίξει τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζοντάς τα ένα ανούσιο εμπορικό πανηγύρι.

Χριστούγεννα.
Ο Ιησούς δεν γεννήθηκε τον χειμώνα. Και ο Άϊ Βασίλης δεν ήταν ένας χοντρός κυριούλης με μαύρες αρβύλες με χνουδάκι, κόκκινη στολή και αχανή μούσια σαν το χιόνι.
Ναι, ναι, εδώ είναι το σημείο όπου γκρινιάζω για όοολα που είναι λάθος με τον κόσμο μας, -όχι, πιο σωστά- με την κοινωνία μας, και φλυαρώ για όλα τα ανούσια πράγματα που μας ρουφάνε την ψυχή και για όλα τα υλιστικά στερεότυπα και καπιταλιστικές ιδεολογίες που μας εγκλωβίζουν.
Όμως, έχω βαρεθεί την γκρίνια μου και πλέον πιστεύω ότι,
το κλουβί μας είναι χρυσό.Α όχι μόνο χρυσό, έχει και λεπτομέρειες από πλατίνα και διαμάντια.
Δεν νομίζω ότι κανείς θέλει να αποδράσει, γιατί ακόμη και όταν τιτιβίζουμε για ελευθερίες και ιδανικά, η βλακώδης αλήθεια είναι ότι το κλειδί-το οποίο είναι σμιλευμένο από υλικό πολυτιμότερο όλου του χρυσού- είναι κρυμμένο ακριβώς κάτω από την φτερούγα μας.
Αυτά λοιπόν.
Φίλε μου, αν δεν γουστάρεις το facebook, διέγραψε το και προσπάθησε να καταλάβεις γιατί όντως, δεν το χρειάζεσαι. Αν από την άλλη γουστάρεις το facebook, δεν είσαι απαραίτητα ένας κενός άνθρωπος χωρίς ζωή.
Αν δεν γουστάρεις να ενδίδεις στην καταναλωτική υστερία που δέρνει όλο τον κόσμο στις "γιορτινές" περιόδους, απλά μην αγοράσεις δώρα και εξήγησε στους απογοητευμένους σου φίλους και συγγενείς γιατί δεν τους πήρες τίποτα ενώ την ίδια στιγμή τα χέρια σου είναι γεμάτα με τα, παντελώς άχρηστα και απολύτως διακοσμητικά παρεμπιπτόντως, δώρα που αυτοί μόλις σου έχωσαν στην μούρη. Που ξέρεις, μπορεί να καταλάβουν για ποιους λόγους δεν χρειάστηκε να επενδύσεις σε αναλώσιμα είδη για να τους δείξεις την αγάπη σου. Τουλάχιστον οι δικοί μου φίλοι καταλαβαίνουν.
Αν, αν , αν...

Χριστούγεννα.
Για μένα φέτος τα Χριστούγεννα είναι οι μέρες μεταξύ 23 Δεκεμβρίου 2011 και 8 Ιανουαρίου 2012.
Είναι το κρύο που εισχωρεί τα αμέτρητα στρώματα ρούχων μου, αλλά δεν με πειράζει, γιατί όπως και να το κάνουμε, είμαι τρελή και απολαμβάνω το κρύο και την βροχή περισσότερο απ'ότι θα μπορούσα ποτέ να απολαύσω μια ηλιόλουστη μέρα.
Είναι μεγάλες ποσότητες απογοήτευσης και τακτά βραχύβια χρονικά διαστήματα παραίτησης.
Είναι κλασσική μουσική, και μπαρόκ χορωδιακές συμφωνίες ή συμφωνική μέταλ που κάνουν το subwoofer μου να μετακινείται μόνο του.
Είναι οι νόμοι του Le Chatelier και του Sneider, τα θεωρήματα των κύριων Bolzano και Rolle, αλλά και παραθέματα μεσοπολεμικής ιστορίας, και οι ημερομηνίες ένδοξων επαναστάσεων που πλέον έχουν μόνο την σημασία αριθμών αραδιασμένων σε αναλώσιμα χαρτιά.
Είναι όλα μου τα όνειρα και οι φοβίες, η μοναξιά μου και η μόνη ευκαιρία, που, παρά τον εαυτό μου, δεν απέρριψα, για μια προσπάθεια στην χαρά.
Είναι αϋπνία και ουσίες, πατινάζ και οικογενειακά δείπνα, προσμονή για ταξίδια και ανθρώπους.
Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιώ ότι είμαι μισή, ή ότι είμαι πέρα για πέρα παράξενη, ή ίσως - σε τολμηρές στιγμές- ότι μπορώ να κάνω ότι επιθυμώ με την ζωή μου, να γίνω γιατρός του κόσμου, να γυρίσω την Ευρώπη χωρίς λεφτά και να σπουδάσω ζωγραφική.

Είναι σχεδόν τα πάντα, αλλά όχι ακόμη όλα.