Γιατί κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω, το μόνο που ακούγεται είναι μια ασύδοτη γκρίνια.
Γιατί ξέρω ότι απλά μιλάω στον εαυτό μου, και ίσως το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν παίρνω απάντηση. Οτιδήποτε.
"Ένας χρόνος είναι θα περάσει."
Μα, αγαπητέ, η ζωή δεν περνά σε ένα χρόνο και τίποτα δεν γιατρεύεται.
"Θα είσαι έτσι ανάξια του εαυτού σου ακόμη και όταν ελευθερωθείς;"
"Και πότε ακριβώς θα είμαι ελεύθερη;"
"Θα ηρεμήσεις ποτέ;"
"Έχω σταματήσει να ψάχνω για ηρεμία καιρό τώρα. Το βρίσκω δίκαιο να έχει σταματήσει να με ψάχνει και αυτή."
"Κάνε μια λίστα με τα πράγματα που σε καταπιέζουν και ένα ένα χαιρέτα τα. Είσαι πολύ νέα για να καταρρίπτεις την ελευθερία;"
"Και τότε θα είμαι ελεύθερη; Θα αναπνέω τον ρυπογόνο αέρα που θα γεμίζει τα καρκινικά μου όργανα, θα διαρρέει το ακάθαρτο αίμα μου, και θα κοιτάζω μέσα σε μάτια χωρίς ψυχή, τότε θα είμαι ελεύθερη;
Αυτό που δεν καταλαβαίνεις, αυτό που τόσο καιρό δεν τολμώ καν να το κάνω κάτι παραπάνω από μια μεθυσμένη σκέψη, είναι ότι με λαβώνει η ζωή η ίδια και αυτή μόνο με τσακίζει. Δεν με ενοχλεί σαν ανυπόμονο παιδί, ούτε με απογοητεύει σαν ψυχρός εραστής. Φαντάζει αισθητικά αποκρουστική, και κλαίω μάταια ότι, όπως σφετερίζεσαι ζωή με θανάσιμο όπλο, έτσι κιόλας δίνεις, γεμίζοντας αυθαίρετα, με εξίσου θανάσιμη φλόγα, παρθένα μάτια, μόνο για να εμπλουτίσεις το φάσμα των αισθήσεών σου. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου