"Ρε, ψηφίζουμε!"
"Τι; όχι ρε, πρέπει να είσαι 18 ασχέτως της χρονιάς"
"Όχι, το '94. Όλοι ψηφίζουμε!"
"Ωραία. Τι θα ψηφίσουμε;"
Πριν λίγο καιρό μας ζήτησαν στο σχολείο να εξηγήσουμε τη ζωή στην Ελλάδα της κρίσης για τους νέους. Λες και ό,τι θα λέγαμε θα έμενε στον αέρα για παραπάνω από ένα δευτερόλεπτο.
Ακόμη μια τσαλακωμένη θλιβερή στοίβα γραπτών στο γραφείο κάποιου καθηγητή που έχει σιχαθεί την ζωή του, ίσως κάποιες προτάσεις με αναπάντεχα ορθή σύνταξη και δύο τρεις αγανακτισμένες φωνές, που φωνάζουν, μα δεν λένε τίποτα. Η λέξη 'αγανακτησμένος' αρέσει στους Έλληνες..
Συχνά αναρωτιέμαι τι μπορεί να αναγκάσει τον αυριανό ήλιο να ανατείλει λίγο διαφορετικά και πιο συχνά συνειδητοποιώ ότι, τίποτα δεν μπορεί. Τα ουράνια σώματα δεν ασχολούνται με εμάς. Η ανατολή και η δύση του ήλιου είναι φυσικές σταθερές. Τίποτα δεν σημαδεύει τον χρόνο σαν το καυτό σίδερο που σφάζει επωνύμως. Γιατί όλα μετατρέπονται σε ευθυγραμμισμένα γράμματα σε άσπρες σελίδες. Και η Ιστορία αναλύεται ξανά και ξανά και ξανά και ακόμη και αυτοί που την αναλύουν δεν ξέρουν τι ακριβώς ερμηνεύουν. Αλλά δεν πιστεύω στην μοιρολατρία της φυσικής διαδοχής των πραγμάτων. Και η ιδέα ότι η Ιστορία, όλο το παρελθόν και τα πιθανά μελλοντικά παρόντα, είναι η θάλασσα στην οποία πνίγεται η ανθρωπότητα, σημαδεύει με αγιάτρευτο νιχιλισμό την αρχή της σκέψης ενός 17χρονου. (Ναι! με το ζόρι με τραβούν στης κάλπες. Το μόνο που ξέρω είναι Βιολογία θετικής κατεύθυνσης, γιατί δεν με παρατάνε ήσυχη;)
Βλέπετε, 18 είναι η ηλικία των νευρώσεων. Και 17, και 16.
Και είναι εξωπραγματική εμπειρία. Πλέον δεν μπορώ να βρω την άκρη μιας σκέψης αρκετά σημαντικής. Να γκρινιάξω για το εκπαιδευτικό σύστημα;(χα! ίσως θα έπρεπε.), για την πολιτική; Μπορώ να γκρινιάζω όλη μέρα, ειλικρινά, εξασκούμε εδώ και χρόνια.
Που είναι η τέχνη ρε; Που είναι η πίστη σας στο οτιδήποτε?
Ναι, ναι ξέρω, είμαστε αισιόδοξοι και προσπαθούμε. Δεν είναι αυτό πίστη. Δεν έχεις πίστη στο "καλύτερο αύριο". Τι είναι αυτό; Το "καλύτερο αύριο";
Έχεις πίστη σε ένα σύστημα, σε ένα πρόγραμμα, ένα κάτι. (Θεός φυλάξει, σε έναν άνθρωπο πλέον!). Κλείνεσαι σπίτι σου, κοιτάς για κάνα μήνα στον καθρέπτη, περνάς από τα στάδια, ικανοποίηση, ανασφάλεια, αηδία, κατάθλιψη και προθυμία. Μετά για κάνα χρόνο ακόμη, κοιτάς τον απέναντί σου. Αντίστοιχα, απάθεια, περιέργεια, εικασία, λύπηση, ανωτερότητα, ενοχή, κατανόηση. Τότε μίλα.
Τότε πίστεψε, τότε πες επιτέλους "εγώ σε αυτό πιστεύω γιατί μπλα και μπλα και μπλα μπλα.". Και ναι, οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ σου γιατί, όχι κύριοι, δεν είναι "το πολιτικό σύστημα σάπιο", όλη σας η κοινωνία και τα ίδια σας τα σωθικά είναι σάπια. Όχι άδεια. Σάπια.
Αν όχι αυτό, τότε τι;
Υπάρχει κάποιος λόγος;
Αυτόχειρας είναι ό,τι πλέον δεν υφίσταται.
Δολοφόνος είναι το σχοινί που αρνείται να σπάσει,
είναι το αίμα που πρόθυμα αποδρά, τα κύτταρα που εκρήγνυνται χωρίς προειδοποίηση.
Συνεργοί, οι στρεβλωμένες ματιές των περίγυρο οφθαλμών,
και όλα τα υλικά που λάμπουν στο φως της βιτρίνα τόσο όμορφα, πίσω από διάφανο γυαλί.
Ο καρκίνος, οι πιο γλυκά μαινόμενες σκέψεις, φυτεμένες με προσοχή σαν εύθραυστα λουλούδια,
που σου λένε όλη μέρα,
δεν υπάρχει τίποτα για σένα εδώ.
Ναι, τα Prozac δεν δουλεύουν.
Είσαι άνθρωπος. Ανήκεις.
Μην είσαι ναρκωμένος. Μην είσαι έξαλλος. Είναι το ίδιο.
Είμαι από τους πιο απελπιστικά απαισιόδοξους ανθρώπους (Ισχύει!). Ζω στην θρυλούμενη
"Ελλάδα της κρίσης", είμαι μεσοαστή, σε μισό μήνα δίνω Πανελλαδικές, όταν μιλάμε για τις σχολές μας οι μισοί καθηγητές μας μας κοιτούν λες και είμαστε αφελείς, χρειάζομαι κάθε βδομάδα συνεδρία με ψυχολόγο, και αυτή τη στιγμή κλαίω από χαρά γιατί νιώθω, πέραν από κάθε αμφιβολία, το πόσο απέραντη είναι η ψυχή μου.
Δεν είναι αρκετό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου