Ήμαστε σε μια καταγάλανη θάλασσα και αμέσως ήξερα ποιοι ήταν εκεί μαζί μου, ο αδερφός μου και οι δύο φίλοι μας από το χωριό. Δεν ήταν καθόλου ηλιόλουστη μέρα, αλλά αμφιβάλω πως ήταν απόγευμα, πρέπει ο μεγάλος βράχος που υψωνόταν μπρος μας τουλάχιστον στα είκοσι μέτρα, χωρίζοντας στα δύο τον κολπίσκο του Φονέα , να έκρυβε το μεγαλύτερο μέρος του αδιάθετου ήλιου. Δεν έστρεψα ποτέ το βλέμμα μου προς τον ουρανό αλλά μόνο από την επίδραση του φωτός στα μάτια μου και στο δέρμα της Κωνσταντίνας που βρισκόταν μπρος μου, το καταλάβαινα. Είχα μια έντονη αίσθηση ανασφάλειας όπως μπορώ να φανταστώ πως πάντα έχω όταν χρειάζεται να αποκαλύψω μεγαλύτερο μέρος σάρκας απ ότι αφήνει απροστάτευτο από τα μάτια του αδίστακτου ήλιου μια μακρυμάνικη μπλούζα και ένα μαύρο εφαρμοστό μακρύ παντελόνι. Ήθελα να κοιτάξω τον Παναγιώτη, αλλά ποτέ δεν το έκανα. Νομίζω πως τον άκουγα να μιλάει με τον αδερφό μου και σε κάποια στιγμή πρέπει να του μίλησα και εγώ αλλά προφανώς οτιδήποτε είπα δεν ήταν τόσο σημαντικό.
Δεν ξέρω τι ακριβώς μεσολάβησε, πάντως καθ όλη την διάρκεια που ήμαστε στην θάλασσα είχα την αλάνθαστη εντύπωση ότι το είχα ξανακάνει αυτό πολλές φορές. Ότι πολλές φορές είχα πάει για καλοκαιρινό μπάνιο με την Ντίνα και τον Παναγιώτη. Αλλά πλέον δεν το σκεφτόμουν αυτό, βρισκόμουν σε ένα μεγάλο κτήριο, σαν ένα χώρο σχεδιασμένο βάσει τις γελοία ψηλοτάβανες αίθουσες αναμονής στο μέγαρο μουσικής Αθηνών αλλά με την εσωτερική διακόσμηση της "εξοχικής κατοικίας" ενός Βρετανού ή , καλύτερα ίσως, Γάλλου, ευγενή απόγονου βασιλικής οικογένειας του προηγούμενου αιώνα. Αναμενόμενα, όλοι ήταν ντυμένοι στις ακριβότερες και πιο εξωφρενικές βραδυνές τουαλέτες και κουστούμια. Και όλοι είχαν την διάθεση μασκαρέματος και παραπλάνησης. Πλέον δεν θυμάμαι τις άκρες των νοητικών σχοινιών που οδηγούν στην κατάληξη αυτής της βραδιάς. Στοιχηματίζω ότι είτε ήταν εξωφρενικά μονότονη είτε εκστατικά περιπετειώδης. 'Ετσι θα είχε τον ίδιο αισθητικό απόηχο που θα πνιγόταν από την σφοδρότητα των αισθημάτων.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί στην ζωή μου και ένιωθα σαν να φιλοξενούσα διαφορετική ουσία.
Τίποτα δεν προανήγγειλε την ακόλουθη εικόνα.
"Κοίτα, το φεγγάρι είναι πάνω από το πανεπιστήμιο." είπα στον Δημήτρη, δείχνοντας του περισσότερο με το μαγνητισμένο βλέμμα παρά με χειρονομίες, τη γεμάτη μα κάτασπρη και εκτυφλωτική σελήνη θριαμβευτής στο ουράνιο προσκέφαλο ενός αρχαίου μαρμαρωτού κτίσματος αξιοσημείωτης ομοιότητας με τον Παρθενώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου