"εμπιστεύσου με, κλείσε τα μάτια σου."
όταν είσαι μεθυσμένος μπορείς να πεις οτιδήποτε. Σοβαρά. Το μυαλό σου απλά θα γεννά τα πιο όμορφα τέρατα και χορεύεις στους πιο πυκνούς καπνούς που στο τέλος της επόμενης ημέρας είναι απλά βρομιές. Ναι, δεν έχει νόημα. Αλλά τι έχει τελικά?
Ωχ, γεια σου φίλη μιζέρια. Σε ζηλεύω.
6 χρόνια ρουτίνας τελείωσαν με τον πιο αναμενόμενο τρόπο. Αυτόν που σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν αυτό που έκανες μέχρι τώρα ήταν απλά να λειτουργείς. Να αναπνέεις είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Εκτός κι αν τα σακούλια που έχεις για πνευμόνια είναι αυτοκτονικά.
Πάντως δεν τρέχω πλέον. Χα. ούτε αυτό έχει νόημα. Όσο συνεχίζω όμως να το λέω τόσο φθίνει και η αναγκαιότητα αυτού που κάνω τώρα. Οπότε σκάσε!
τι κρύβεις στο δωμάτιο σου. εγώ κρύβω τον εαυτό μου. εσύ κρύβεις πιο πολλά απ ότι καταλαβαίνω.
προχθές έβλεπα μια βαθύτατα ηλίθια ταινία αλλά σε κάποια φάση σκέφτηκα, πρέπει, πρέπει να υπάρχει σωτηρία. ο λόγος για τον οποίο το σκέφτηκα είναι προφανώς η απόδειξη ότι η ταινία τελικά δεν ήταν ηλίθια ή ότι εγώ είμαι ηλίθια και το μυαλό μου απλά δεν συμμαζεύεται και οι κοριτσίστικες ορμόνες μου δεν θέλουν να με αφήσουν να γίνω κυνική. πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος να ξεπλύνουμε τις ψυχές μας.Ή όπως προτιμά η νεολαία να λέει, δεν παίζει ρε φίλε! Ξέρω, κλισέ, μα είναι κοινότοπο γιατί είναι αλήθεια. Δεν έχει να κάνει με αλληγορίες. Δεν είναι τα πάντα ή 'κουλτούρα' ή ρηχά. Ο μανιχαϊσμός αρμόζει στα ρητορικά μόνο ερωτήματα. Αν ούτε εμείς δεν έχουμε ψυχές τι κάνουμε τότε?
Εγώ μεγάλωσα πιστεύοντας ότι είμαστε άπειροι. Είμαστε αυτοί που πριν κιόλας πατήσει ο Τζίζους στα αμαρτωλά μας μέρη είχαμε τελειοποιήσει τις ψυχές μας, και το κάναμε με το τίμημα να είμαστε έτσι αμαρτωλοί για πάντα. Γιατί ήταν καιρός να χαθούμε λίγο μέσα στα άδυτα του στέρνου μας και χάσαμε μαζί και όλους γύρω μας, βουτήξαμε στο κενό προσεύχοντας για φως εκεί που ο ίδιο ο θεός είχε διαλέξει το σκοτάδι. Και ίσως ήταν σοφή κίνηση γιατί στα μέσα της πτώσης κάπου σκάλωσε το μυαλό μας και αρνήθηκε ότι ήξερε και είπε,
το μόνο που γνωρίζω τώρα είναι το σκοτάδι.
και δεν είναι απερισκεψία, δεν είναι μαζοχιστικό,
θα ξαναβουτάγαμε κάθε μέρα. σε οποιαδήποτε απόχρωσης σκοτάδι.
Και γενικολογώ για άλλη μια φορά, γιατί είμαι πολύ καλή σε αυτό. Όταν όμως σκέφτομαι έτσι-και όταν ακούω πανκ-ανατριχιάζω και τότε ξέρω ότι νιώθω.
Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι χαρούμενοι. κάπου κάπου πρέπει να κλαίμε τις ψυχές μας. Σαφώς, δεν λέω ότι το προτιμότερο είναι να να ξεχειλίζουμε μαύρη πίσσα. Αλλά αν νιώθεις και έχεις νιώσει συγκεκριμένες μαχαιριές να σκίζουν τα πλευρά και τις παλάμες σου οι πληγές δεν επουλώνονται ποτέ. Γιατί η χαραμάδα από όπου αποδρά το αίμα μας είναι ενάντια στους νόμους του αίματος αυτού και κερδίζει έτσι την μνήμη μας, όταν κοιτάς την σάρκα σου δεν νιώθεις πλέον πόνο, απλά κάτι πρωτόγονο ξυπνά πίσω από τα μάτια σου και σε καταναλώνει τόσο εύκολα. Και πάντα μέρος σου θα λείπει. Δεν είναι η θύμηση ενός λάθους που θα σε αποτρέψει από το να το ξανακάνεις.τίποτα τέτοιο. είναι εκεί απλά να σου θυμίζει ότι πρέπει να πονάς. δεν μπορώ να καταλάβω όμως την βεντέτα των ανθρώπων με τον πόνο. Υπόσχομαι δεν είμαι μαζοχίστρια, αλλά ο πόνος, ναι η φάση είμαι στο πάτωμα και δεν μπορώ να αναπνεύσω από τα αναφιλητά και δεν καταφέρνω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου για τρεις μέρες είναι η λύτρωση η ίδια.
προτιμώ να ζήσω και μέχρι το τέλος της ζωής μου να μου προτείνουν ψυχολόγους και ψυχιάτρους οι γνωστοί μου παρά να είμαι ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στην αυλή της απάθειας.
νιώθω ότι μιλάω στον αέρα του δωματίου μου.βασικά, πάντα έτσι θα είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου