"Αν το απολαμβάνω;"
Πρακτικά δεν ήταν ερώτηση.
Μετατόπισε λίγο το κεφάλι της στο πλάι, με απορία, κοιτώντας τον σαν να μην μπορούσε να κάνει αλλιώς, σαν να μαγνήτιζε το βλέμμα της εν άγνοια του, και παρόλο που ίσως θα έπρεπε να κοιτάξει αλλού δεν μπορούσε.
"Αν επιλέγω να σκέφτομαι έτσι;"
"Γιατί λες κάτι τέτοιο;"
Δεν χρειαζόταν να ρωτήσει, ήξερε την απάντηση. Το ζήτημα ήταν αν την ήξερε και αυτός.
"Σε ένα άθλιο βιβλίο αυτοβοήθειας διάβασα κάτι για "νοητική προβολή". Κάποιες μέρες, όταν συγκεντρώνω τα μάτια μου σε μια γωνία του δωματίου, βλέπω στο μυαλό μου κάποιον που μοιάζει λίγο σαν και εμένα, αλλά κάπως διαφορετικό, σαν να, δεν ξέρω, να εμπνέει μια αλλότρια φυσιογνωμία, να με κοιτάζει. Όχι, όχι! δεν με κοιτάζει καν, κοιτά το πάτωμα λες και κάποιος από πίσω του πιέζει το σβέρκο του να λυγίσει μέχρι να μην πάει άλλο. Αλλά θα ορκιζόμουν ότι με κοιτάει, έχω την εντύπωση ότι με κοιτάει.. δεν ξέρω, τέλος πάντων, στο πίσω μέρος του κεφαλιού του έχει ένα αποκρουστικό λεκέ αίματος. Ξεραμένο, πολύ αίμα. Δεν φαίνεται να πονάει, δεν βλέπω και πολύ το πρόσωπό του, κοιτάω το αίμα. Κάθε φορά που κοιτάω είναι πιο πολύ από ότι ήταν την προηγούμενη φορά. Ακόμα πιο πηχτό και πολύ και είναι δηλητήριο, ξέρω ότι είναι δηλητήριο. Μετά δεν βλέπω τίποτα πια μα όταν το σκέφτομαι δεν μπορώ πάντα να θυμηθώ πως ακριβώς ήταν η πληγή, η οποία παρόλα αυτά τώρα μου αποσπά την προσοχή, και σκέφτομαι ότι ο τύπος είναι εντάξει, δεν έχει φάτσα, δηλαδή,, δεν βλέπω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, φαντάζομαι όμως ότι γέρνει τελικά το κεφάλι πίσω και μου χαμογελάει. Δηλαδή, δεν μου χαμογελάει, περισσότερο ένα σατανικό κάπως χαμόγελο, σαν να μου λέει κάτι το οποίο ξέρω αλλά δεν μπορώ συνειδητά να ξέρω, κάτι το οποίο είναι φριχτό, ένα έγκλημα που διέπραξε και εγώ ήμουν ο συνεργός."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου