sleeper

η ώρα είναι άδεια, και ακατάλληλη. Φτιάχνω καφέ. Η απάντηση στα πάντα είναι μια ζεματιστή κούπα καφέ. Ο μαθηματικός μου λέει οτι η απάντηση στα πάντα είναι ουίσκι, τσιγάρα και μια άσκηση μαθηματικών αλλά γνώσεις σαν και αυτή δεν θέλω να τις καταχραστώ απο τώρα, θέλω να περιμένω μέχρι την ημέρα που τα μαθηματικά θα με φωνάξουν να τους κάνω παρέα, μέχρι τότε, δεν βρίσκω λόγο να τα ενοχλώ. Πίνω πάρα, μα πάρα, πολύ καφέ τελευταία. Κάθε μέρα δύο φλιτζάνια καφέ και ίσως μια κούπα τσάι. Και είμαι πτώμα. Οι μισές σκέψεις μου κατά την διάρκεια της ημέρας γνέφουν με νόημα στον Μορφέα, και περιμένουν μέχρι το βράδυ, κρατώντας ζωντανό το φλερτ κλείνοντας που και που τα μάτια μου. Αλλά η νύχτα είναι τόσο όμορφη. Κλέινω τα φώτα μου, ανοίγω τα παράθυρα και τις κουρτίνες και κοιτάω τα μικρά θολά φωτάκια που παλεύουν να δραπετεύσουν από τα παράθυρα των γειτόνων μου. Παλιότερα, πέρναγα ώρες πλάθοντας όλα τα πιθανά και αρκετά απίθανα σενάρια του ποιοι μπορεί να κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες των άλλων σπιτιών, που πηγαίνουν οι άνθρωποι μέσα στα αυτοκίνητα που περνούν την γέφυρα, απέναντι από το σπίτι μου.   Ξαφνικά σκέφτομαι, δεν έχω τι άλλο να πω. Ίσως... Όχι.  Ακούω στο ραδιόφωνο metal zone εκπομπή. Είναι εξωπραγματικά και ανησυχητικά καθησυχαστικό!Ο καφές τελείωσε και πρέπει, πρέπει να πάω για ύπνο, να μεταφέρω τα άπειρα στρώματα από σκεπάσματα, κουβέρτες και σεντόνια μου από το, τόσο καιρό μίζερα ακατοίκητο, κρεβάτι του αδερφού μου, πίσω στο δικό μου.  Χμ, αυτό το post θυμίζει επικίνδυνα entry ημερολογίου. Δεν είμαι σίγουρη για το πώς νιώθω για αυτήν την εξέλιξη.  Το καλοκαίρι θα πάω σε metal συναυλίες, θα κάνω ηλιοθεραπεία στην ταράτσα μου, θα πάω Κρήτη, θα πάω Ιταλία, θα πάω στο χωριό, θα γίνω εθελόντρια στην ελληνική ορνιθολογική εταιρία, θα ζωγραφίσω τα αγάλματα στο μουσείο της ακρόπολης, θα περάσω δύο ολόκληρες μέρες έξω, δεν θα κοιμηθώ για τρεις μέρες, θα πάω κάθε τρεις μέρες στον κινηματογράφο, θα διαβάσω βιβλία ανθρωπολογίας και θεωρητικής φυσικής.Μετά θα βάλω στην μεγάλη μου μπλε βαλίτσα όλα μου τα μάλλινα κασκόλ, την αγαπημένη μου μπλούζα και το μπλε ελεκτρίκ παντελόνι μου, έξι βιβλία, και ένα καινούργιο ipod 160 GB- κλασσικά φισκαρισμένο με μουσική που θα ήθελα τουλάχιστον μια ζωή να ακούσω-, κάποιες παλιές φωτογραφίες να κολλήσω στον καθρέφτη του μπάνιου της εστίας, τα δαχτυλίδια μου σε ένα μικρό κουτί, πολλά πολλά τετράδια moleskine να γράφω τα κέρατα και τις νευρώσεις μου μέσα, τις μουντζούρες μου και τις κενές μου σελίδες, μια παλιά nikon της θρυλικής εποχής των 00's, σε ένα post it τον ταχυδρομικό κώδικα του σπιτιού μου στην Αθήνα, και το ασυμμάζευτο μυαλό μου.Και θα φύγω, πολυαγαπημένο άδοξο ημερολόγιο.Θα κάνω 'α μπε μπα μπλομ' και θα διαλέξω Γερμανία ή Σκωτία και μετά ξανά, Χαΐδελβέργη, Μόναχο, Δρέσδη ή Γλασκόβη ή Αμπερντήν.

Αυτά. Τώρα όμως δεν θέλω να το σκέφτομαι πια.